We begrijpen Bram en Vanessa wel

Vanmorgen vroeg door Bram en Vanessa in hun mooie Toyota Jeep naar het vliegveld gebracht via de buitenste ringweg rond Dubai waarbij je al half en half in de woestijn rijdt. Ondanks de droogte groeien er toch nog best wat boompjes en struiken her en der. Wat de lol is van het wonen in een villa die grens aan de woestijn ontgaat mij. In de verte zien we het fraaie silhouet van Dubai liggen. (eigenlijk bestaande uit twee kernen die behoorlijk ver uit elkaar liggen). Als we de stad weer naderen zien we overal groene biljartlakens en onvoorstelbaar veel bloemperken; waar halen ze in godsnaam het water voor die planten vandaan? Dat is een van de vele wonderen van Dubai; het grootste wonder is de architectuur, nooit zulke extraverte bouwwerken bij elkaar gezien; de meeste zijn uitgesproken fraai; de Burj Khalifa toornt ver boven alles uit; hoe langer ik er naar kijk, hoe mooier ik die uitgerekte glimmende stalen piek vindt. Ik begrijp Bram en Vanessa wel; hier bruist de nieuwe toekomst van de wereld; hier gebeurt het. Wat je er verder ook allemaal van kunt vinden. Bram en Vanessa zwaaien ons uit, ze hebben ons intensief kennis laten maken met een wereldstad in opkomst; misschien wel dé wereldstad van de toekomst.

De vliegreis naar Brisbane valt, gelet op de flinke beenruimte die Emirates haar passagiers gunt, eigenlijk nog best mee. Ik slaap heel wat uurtjes en pik tussen de bedrijven ook nog de nieuwe film van George Clooney:: "Argo" mee (over de gijzeling van de amerikaanse ambassade in Teheran ten tijde van Jimmy Carter en een documentaire over het leven van Bob Marley; plus nog wat pagina's uit Bonita Aveneu en het White album van de Beatles nog eens keer helemaal beluisterd. Hanneke kan zich desgevraagd eigenlijk niet herinneren wat ze al deze uren gedaan heeft (in ieder geval veel praten met de alsmaar bier drinkende Engelsman naast haar).