We hebben wat moeite in het ritme te komen. Het schiet niet op voordat we, op weg naar het noorden, Auckland uit zijn en een supermarkt gevonden te hebben; en het duurt veel langer dan we gedacht hebben over de autoway 1 die maar één enkel baanvak heeft om naar Whatangei te komen. Wel een prachtige weg door een zeer geaccidenteerd terrein. Spulletjes om het kamperen hebben we, eenmaal aangekomen in Whangarei, echter zo gevonden. Het museumpje met werk van Hundertwasser daarentegen weer niet. Net zoals we later, aangekomen in Russell, het oudste plaatsje van Nieuw Zeeland, waar de eerste kolonisten aankwamen, het oudste kerkje van NZ over het hoofd zien; ik ben vergeten de Rough Guide te raadplegen. Ik moet er duidelijk nog in komen. Reizen gaat niet zo maar vanzelf. Je moet er de juist gemoedstoestand voor hebben. Die moet ik nog vinden.
Een heel mooi campingkje gevonden vlak voor Paihia. Daar gaan we morgen de meest historische grond van NZ bezoeken, het huis waarin het Waitangi-verdrag is gesloten; het verdrag waarin door de Britten geregeld werd dat de Maori recht behielden op hun gronden (dat er vervolgens van de Verdrag niets terecht kwam zullen we morgen in het museum ter plekke wel kunnen lezen neem ik aan). Op de camping temidden van allerlei backpackers maakt Hanneke ons eerste maaltje spaghetti (klinkt eigenlijk ook wel als een Maori-woord). Vreemd genoeg hebben we vandaag geen last gehad van een jetleg. Blijkbaar was die lange slaap van 12 uur in Auckland afdoende.
Onze gele pudding (de knalgele Huyandai) doet het prima, links rijden went snel al blijf ik maar in gevecht met de ruitenwissers; de geluidsinstallatie is perfect; dat wordt veel genieten van die stapels CD's. Vandaag valt vooral Stevy Wonders "Songs in the Key of Life" erg goed. Zijn wij in "The Key of Life" terecht gekomen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten