We besluiten een dagje in Pohara, even buiten Motupipi, te blijven. Dat biedt de gelegenheid om alsnog en stukje van de Abel Tasmantrack te lopen, niet zoals bijna iedereen helemaal aan de zuidkant in Manahau, maar helemaal aan de noordkant, vlak bij het de uitstekende rotspunt die "Point of Separation" heet. Dat dat die naam niet zomaar toevallig zo luidt blijkt tijdens de wandeling. Precies op die plek is er een scheiding tussen het weer aan de westkust van het Abel Tasmanpark waar het helemaal onbewolkt is en de Golden Bay waar het helemaal bewolkt is. Precies op die scheidslijn kijken we van een hoge heuveltop de zee in en zien de verklaring voor het blauwe water; daar waar de lucht onbewolkt is is het water staalblauw, daar waar de bewolking hangt is de zee grijsgroen, messcherp gescheiden door de lucht erboven. Maar waarom is de Noordzee met een blauwe lucht erboven dan toch nog steeds grijs; we weten het nog steeds niet.
Van Abel Tasman staat er onderweg zowaar een standbeeldje. Behalve in dit gebied eert Nieuw Zeeland nergens Tasman die het land in 1642 als eerste west Europeaan in het zicht kreeg (nou ja, een hele zee naar je genoemd krijgen is ook niet niks natuurlijk) maar verder is het overal captain Cook voor en na. Dat heeft te maken met de ervaring die Tasman en zijn bemanning in deze Golden Bay had met de "wilden" die zij in het vizier kregen. In plaats van een hartelijke begroeting werden er drie bemanningsleden door de Maori gedood en naar verluid daarna opgegeten. Tasman schrok er zo van dat hij onmiddellijk rechtsomkeer maakte en de baai "Murderers Bay" doopte. Teruggekomen in Nederland werd hij gedegradeerd omdat hij geen enkele poging had genomen om "Statenland", zoals hij het onbekende gebied had gedoopt, te veroveren. Captain Cook pakte het wat bedachtzamer aan, nam iemand mee uit Tahiti die zich enigszins verstaanbaar kon maken en legde meer belangstelling voor de inboorlingen aan de dag. Hij wordt als de echte 'founding father' gezien hier.
De wandeling voert aanvankelijk door een dicht stukje regenwoud waarbij het smalle pad soms doorkruist wordt door echter lianen. Ik zie me nog niet als een Tarzan door het oerwoud slingeren, want ik moet goed opletten waar ik mijn voeten neerzet; het wemelt van de boomstronken. Om ons heen het luide getsjirp van de krekels (ook de drummers laten zich weer horen) en lieflijke zangvogels. Dit is echt andere koek dan een boswandeling op de Veluwe. Vanaf een rotspunt hebben we een schitterend uitzicht op de Wanui baai onder ons.
Als we in wat open gedeelte komen vind Hanneke het welletjes ("we moeten ook nog terug") en loop ik in mijn eentje nog even door, totdat ik het punt bereikt waarbij ik ook aan de andere kant kan kijken waar de zee helderblauw is.
Met vermoeide voeten ( ik voel de wandeling van enkele dagen geleden op de vulkaan nog steeds) klimmen we weer de auto in en rijden over een stoffige gravelweg (het heeft ook hier weken niet meer geregend) terug. De asfaltweg verderop is her en der met rood lint afgezet; hele stukken uit de zachte steenbodem zijn weggezakt, zodat de tweebaansweg af en toe een eenbaansweg wordt.
In een kroeg vlakbij de camping heb ik mijn volgende echte NZ ervaring; ik kijk met een aantal Kiwi's naar een rugby wedstrijd. Hoewel de Highlanders favoriet zijn en aanvankelijk voor staan, verliezen ze uiteindelijk dik van de Chiefs. Het Kiwi bier smaakt er niet minder om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten