Vandaag doet de wet van Murphy zich gelden

Vandaag was de wet van Murphy op mij (Tjeu) van toepassing. Het begon al lekker vanmorgen in het afgelegen Koautunu waar ik gisteravond zo vrolijk in de golven stond te plenzen. Vanmorgen zat mijn ene oor (mijn "goede" oor) potdicht. Gelukkig snel een apotheek gevonden op de terugweg langs de kust naar Auckland, "eardrops tegen een zwemmersoor" aangeschaft; maar niks hoor, verstopt bleef verstopt. Als we een nummer draaiden klonk het voor mij net alsof er een feestje was bij de buren. Teruggekomen in Auckland liet ik prompt bij de parkeer automaat mijn Rough Guide liggen, geschrokken van de ongelooflijke parkeertarieven hier: 50 dollar voor 4 uurtjes parkeren. En bij terugkomst van het vliegveld raakte ik onmiddellijk mijn parkeerkaart kwijt: zo heb ik hem nog in mijn mond (dat hoort zo met een parkeerkaart) en zo ben ik het voor eens en voor altijd kwijt. Gelukkig heeft een rondlopende beambte mij uit de brand geholpen en alsnog aan een tweede kaartje geholpen. Of zo'n dag wordt je goed ziek van jezelf. Dan tel ik nog niet mee de talloze malen dat ik in het verkeer ineens rechts in plaats van links wilde gaan rijden (niet doen in   Nieuw Zeeland!) en op de terugweg van het vliegveld met Jasmijn en Lars in de auto helemaal de weg naar Auckland terug kwijt raakte. Wat ben ik af en toe toch een geweldige lul, denk ik dan. Eigenlijk zou ik gewoon thuis bij de haard moeten blijven zitten en niet aan dit soort avonturen beginnen.

Maar goed, dat was het negatieve werk. Positief waren de prachtige vergezichten op de weg van Koautuna naar de onderkant van Coromandel; de leuke wandeling door het nieuwe havengebied van Auckland, elke stad met een oud havencomplex heeft dat de afgelopen decennia omgetoverd tot een nieuw prachtig wandelgebied en woonoord. Dat zie je in Londen, in Oslo, in Rotterdam en dus hier in Auckland (zie foto hierboven). En natuurlijk de ontmoeting met Jasmijn en Lars, de enige echte reden waarom we besloten voor Nieuw Zeeland te boeken. We ontvangen ze rond een uur of negen 's avonds in de "domestic-terminal" van het vliegveld van Auckland. Ze zien er bruin en gezond uit, en zitten vol verhalen die zie aan ons opdissen met een grote pint in een Engels aandoend café in de buurt van ons gezamenlijke hostel; een omgebouwd kantorencomplex in hartje centrum van A. Vooral het  verhaal van de verkoop van de oude bak die Jasmijn en Lars tot Christchurch gebracht heeft en die pas hedenmorgen op het aller-allerlaatst tot stand kwam is spannend. Bijna waren ze in de val getuind die een aantal doorgewinterde bedriegers voor argeloze autoverkopers hebben opgezet: of ze maar even 1000 euro vooruit wilden storten op een bankrekening waarna de koper zijn geld zou overmaken. Jaja; niet dus. Door allerlei vertragingen ging die fatale deal uiteindelijk niet door. Meer geluk dan wijsheid. In het hostel hangen overal jongelui achter schermen en laptops; het relaxte sfeertje dat bij zo'n plek hoort. Daartussen zit ik dit verhaal te tikken. We slapen dus nu met zijn vieren in een bedompt kamertje. 2 stapelbedden, de oudjes onder, de jongkies boven.