De Alpen aan het oog onttrokken

We hebben alle bijzonderheden van de camping vlak boven Greymouth van gisteren bij nader inzien nog niet eens beschreven. Zo blijkt bij de mannen van elke warmwaterkraan de knop er af gedraaid. Blijkbaar wordt er van uit gegaan dat een beetje vent in zijn toilettasje ook een baco meevoert. Laat ik die nu thuis gelaten hebben! En dan het licht. Elke tien minuten hult het overblijflokaal (dat bij nader inzien een oud schoollokaal blijkt te zijn geweest) zich in duisternis, die pas wordt opgeheven als je van je stoel opstaat en enkele wilde armbewegingen maakt. Bijgaand de foto waarop te zien is hoe smaakvol de douches in het de eetzaal zijn geplaatst.

                                     (douches in het midden achterin de eetzaal!)

Met pijn in het hart nemen we afscheid van deze toch wel unieke camping, niet nadat Hanneke nog kennis heeft gemaakt met een stel dat onze reis in een flets daglicht stelt. Twee broodmagere volwassenen maken met drie kleine kindertjes een reis van een jaar door NZ, Thailand en Indonesie
Twee kinderen rijden achterop mee op een soort tandem, de derde wordt op de rug meegedragen. Maar omdat een van de kindertjes onlangs haar armpje gebroken heeft en van de dokter 4 weken rust moet hebben, heeft het stel besloten dan maar eventjes een camper te huren. Maar als ze naar Nieuw Caledonië gaan, gaan de tandems weer mee en gaan ze weer fietsen. En dan moet je weten hoe stijl de wegen die we tegen komen soms zijn! Er bevinden zich trouwens opvallend veel fietsers op de weg; de meesten uitgerust met een vlaggetje om het verkeer te waarschuwen; erg breed zijn de Nieuw Zeelandse wegen niet.
Greymouth ligt vandaag in de zon en de "grijze" riviermond die in dit plaatsje in de Tasman Zee stroomt is voor de verandering blauw. In het plaatsje peinzen we even of we van hieruit de trein naar Christchurch, dwars over het Zuidereiland en dus over de zuidelijke Alpen heen pakken, maar als we horen dat dat twee dagen gaat kosten en een kaartje 200 dollar per persoon kost zien we er van af. Dan maar een bezoek aan de Speight brouwerij, maar dat blijkt bij binnenkomst slechts een café te zijn. Het diepdonkere choco-achtige bier smaakt er niet minder om om 11.00 's ochtends! Maar daar is het dan ook zondag voor.
We rijden daarna in één ruk door naar de omgeving van Frans Josef Glacier. Helaas is de bewolking inmiddels zo laag, dat we op één glimp na van de Alpen helemaal niets zien. We tanken bij Whataroa, bij nader inzien de enige pomp op een route van meer dan 100 kilometer. Het lijkt het eind van de wereld. De huizen staan er verveloos en sommige zelfs zeer verwaarloosd bij...(klik op de foto voor betere weergave). Het is niet overal weelde in NZ; zeker niet in deze streek waar vroeger goud zoeken de voornaamste bezigheid was.

We maken een wandeling in de lagune bij Okarito, wij rekenden op een vlakke wandeling in het getijdengebied maar  bij nader inzien blijkt het een zeer pittige klim door een prachtig stuk regenwoud me als beloning een prachtig uitzicht op de lagune.

Op de terugweg loopt een tanige kerel een eindje met ons op, het blijkt een local van zeventig jaar die deze pittige klim elke dag doet. Hij blijkt een gepensioneerde effectenhandelaar die ons op de hoogte brengt van de laatste stand van zaken van de financiële markten in Europa. Onzekerheden vanwege de komst van de Italiaanse verkiezingen, zo zegt hij. Opvallend hoe goed Kiwi's op de hoogte zijn van het nieuws in Europa. Het mag dan ver weg zijn, het is toch een beetje hun achterland. Hijzelf is van Schotse origine, maar is nog nooit in Schotland geweest. Hij doet effecten nog een beetje als hobby, "is goed voor je brains" zegt hij. "Maar slecht voor je portemonnee. althans bij mij" voeg ik er uit eigen ervaring aan toe.
We kamperen op een luxe maar weinig interessante camping aan de voet van de Frans Josef gletjser waar we morgen naar toe gaan, als het weer tenminste mee zit.