The MOVO tapes (moeilijke voeten)

Zaterdag 16 februari

Vanuit de camping in de buurt van de hoogste vulkaan van het Noordereiland worden wandeltochten georganiseerd door het vulkanisch gebied; de bekendste daarvan is de Tongarino Alpine Crossing. Die ga ik dus vandaag doen; de bus vertrekt met 20 wandelaars om half zes in de ochtend als het net begint te ochtendgloren. Hanneke ziet vanwege haar zwakke knieën van deelname af. Net niet meer in het donker valt het gezelschap wandelaars al snel uiteen. Ik haak aanvankelijk aan bij een stelletje snelwandelaars en loop na ongeveer een uur moederziel alleen door het indrukwekkende gebied; het bevalt me prima, slechts het gegons van duizenden insecten (die niet steken!) zijn mijn metgezel. In het ochtendgloren bereik ik om half de negen de hoogste top; de route is vanwege het gevaar van vulkanische uitbarstingen verderop gesloten. Om me heen kijk ik uit over magnifieke vergezichten van de planeet Mars, die moet er zo ongeveer uit zien. Pal naast me kijk in een enorme donkerrode krater, waarin een zwarte en een rode granieten muren  omhoog staan: waarschijnlijk heeft vanuit de schacht die ze zo vormen in het verleden hete lava gestroomd (zie eerste foto boven). Als er de komende uren een eruptie zou ontstaan ben ik op deze plaats reddeloos verloren. Verderop ligt een staalblauw kratermeer; zeer opvallend in deze verder grijs-rode omgeving (zie tweede foto).

Stijgen ging me dus goed af; want dat gaat vooral om uithoudingsvermogen en dat zit bij mij wel snor. Maar dalen heeft te maken met het atletisch vermogen om over rotsblokken springen, je lenig af te zetten, veerkrachtig neer te komen, enz. Daar ontbreekt het bij mij helemaal aan. Met al dat gewrik en gedraai beginnen mijn voeten behoorlijk pijn te doen. De laatste vier van de wandeling van ongeveer 15 kilometer zijn een kwelling; ik weet nu wat diegenen voelen die zich strompelend door de laatste kilometers van de Nijmeegste Vierdaagse heen worstelen; overal steken naalden in mijn voeten. Ook al heb ik ze een keer ondergedompeld in een ijskoud bergbeekje. Helemaal versleten kom ik met de bus terug op de camping alwaar Hanneke mijn  voeten masseert en op ijs trakteert. Wat een wijf! De rest van de middag lig ik uitgeteld in de schaduw van de tent.