Slotakkoord

Het was H"s idee om naar Griekenland te gaan. Ik heb niets voorbereid en heb me door H. laten inwijden in het Griekse leven. Welnu, als het haar snode plan was om mij voor eens en voor altijd verliefd te laten worden, zodat wij hier nog vele jaren terug zouden keren, dan is zij in haar opzet volledig geslaagd. Ik ben voor dit land als een blok gevallen. Alles is  verrukkelijk. Akkoord, je moet een vuilniszakje meer of minder aan de openbare weg geen punt vinden; een gat meer of minder in het wegdek gewoon voorbij rijden, een chagrijnige beambte achter een loket voor lief nemen, een claxon min of meer niet horen. Maar dan blijft er zoveel te genieten over; de avonden, de maaltijden, de stranden, de monumenten, de grote stille autowegen, de vriendelijkheid alom, de melancholieke muziek, de wijn, de Metaxa, de feta, de olijven, de tomaten, ja, vooral de tomaten!! 
Vandaag gingen we nog eenmaal langs een klooster; nu kon ik eindelijk een kloosterkerk wel van binnen fotograferen.

Ik trof slechts een monnik, wat treurig weggedoken achter de toonbank van een winkeltje vol ikonen. Op Athos liep de handel daarin gesmeerd, hier leek het wat minder. Nog een keer kiekten we de opaalgele rotsen en het turquoise water.

Nog eenmaal hieven we de retsina boven een goddelijk geroosterde dorade. Nog eenmaal dronk ik een Metaxa, o nee. Toch niet vanavond! Dat moest ik nou volgens H. maar een keertje laten. Morgen weer vroeg op om het vliegtuig naar het regenachtige Holland te halen.

Ik wil hier helemaal niet weg, H ook niet.