Stein kieke

"Stein kieke"; zo heet in het Venloos bij de familie Luxembourg het door hen weinig aantrekkelijk geachte bezoek aan opgravingen, waar ook ter wereld. Vandaag zijn we steinen gaan kieken in Dodoni, waar zich het oudste en grootste amfitheater van Griekenland bevindt.

Al in de 8ste eeuw voor Christus bouwden de toemalige bewoners hier rond een boom waar zich een door de God Gaia vrijgelaten duif had genesteld, een heiligdom. Bronzen ketels rond de boom opgehangen gaven geluid. Aan de hand daarvan bepaalde het orakel van Dodoni, lang voordat het orakel van Delphi begon te raaskallen, de toekomst. Het is zo laat in het seizoen zeer rustig. Her en der staan professoren in de archeologie met hun studenten stenen te krabben en te poetsen. Wij toeristen mogen slechts op een afstand eerbiedig staan toekijken. Dat lijkt me nou een vak waarbij haast een absoluut afwezige factor is. Iets wat er duizenden jaren heeft gelegen stof je niet even in een ochtend af. Het amfitheater zelf ligt er fraai bij, je mag er echter helaas niet op klimmen. Even in het midden in de handen klappen en voort maar weer naar de volgende steenhoop.
In Ioanina, de zilverstad aan een meer, lopen we in de avondzon, wanneer het licht het mooist is de oude stadswallen op naar een oude moskee. Als we er zijn zien we verderop nog een minaret liggen. Dat de islam nooit greep heeft gekregen op Griekenland blijkt dus toch niet helemaal te kloppen. Degene die hier al die minaretten liet neerzetten, Ali Pasha, werd, toen hij zich niet naar het Ottomaanse rijk wilde schikken, door diezelfde Ottomanen een kopje kleiner gemaakt. Het alleraardigste rasterwerkje tooit zijn graf. Ook toen al bleken Islamieten het onderling lang niet altijd eens. Net als christenen overigens.