Vandaag roetsjen we van Chalkidiki via de grote autoweg tussen Thessaloniki en Ioanina weer helemaal terug van het oosten naar het westen van Griekenland, het land waar we inmiddels stevig van zijn gaan houden. Wat een eten, want een leuke mensen en wat een prachtige landschappen. Gids van deze reis H. heeft vandaag een nieuwe verrassing petto, een bezoekje aan een bijzondere plek in het Pindosgebergte boven Ioanina. Onder de welluidende klanken van Paul McCartneys nieuwste CD "Egypt Station" (een absolute aanrader, die man heeft niets meer te verliezen en schrijft de ene pakkende melodie na de andere, waarbij de 70 plusser er nog stevig op los kan rocken) beklimmen we de berg die ons voert naar een prachtig huisje met een kamer die zo weggeplukt lijkt uit een Hans en Grietje verhaal; alleen de boze wolf ligt niet op ons te wachten. wel een zeer vriendelijke gastvrouw. Met haar gaan we weer in gesprek over de situatie in Griekenland. Ze is blij dat Varoufakis en Sipras bakzeil hebben gehaald met hun ideeen om desnoods uit de euro te stappen. De economische ramp zou niet te overzien zijn geweest. Zij heeft minder problemen met de noord Europese voogdij.Grieken zijn een prachtig en trots volk maar het zijn net kinderen, ze zijn soms doldriest en hebben af ten toe een straffe hand nodig. Het land krabbelt nu op, aldus onze zegsvrouw. Ook raken we in gesprek met een jonge Israelisch echtpaar met drie kinderen. Binnen de kostste keren hebben we het ook met hen over de politieke situatie in Israel. Moeilijk, moeilijk. Met mijn Nederlands veroordeling van de bezettingspolitiek van de Israeliers kom ik er bij hen duidelijk niet door. Het verhaal kent vele kanten, aldus de twee. Daar laten we het nu maar bij. Het moet wel gezellig blijven.
Laat in de middag gaat we op zoek naar de Vicoskloof, volgens het Guinnes Book of Records de diepste kloof ter wereld. We staan na een stevige wandeling voor een enorme spelonk, waarvan we de diepte moeilijk kunnen pijlen. Guinnes zal ongetwijfeld gelijk hebben.De zon kleurt de bovenste rand van de Griekse Canyon oranje rood; een overgetelijk schouwspel.
Hoi Hanneke(wat een gids) en Tjeu( wat een bofkont). Mooie foto’s. Grand Canyon doet er zo te zien niet voor onder. Mis alleen, pinuts, een rivier. Nu we het toch over vloeibare zaken hebben. Het valt mij op dat Guinness regelmatig terugkeert in de verslagen. Rode draad?
BeantwoordenVerwijderen