Aan het Canal d'Amour

Op de autoradio luisteren we veel en graag naar de griekse muziek, al ontstijgt die het niveau van de gemiddelde Nederlandstalige zenders niet, alleen is aĺles in het Grieks natuurlijk. Daarom gooien we er via Blue Tooth af en toe ook wat muziek via Spotify er door heen. Zo kwamen we bij Paul McCartney. Dat werd mijn goede vriend, Jacques, zelf met zijn vrouw op dit moment ook op reis in Griekenland, in Athene, te bar. HIj schreef me dat het tijd werd dat we nu eens kennismaakte met echte mooie Griekse klanken. Hij noemde namn van Tsitsanis, Bithikotsis en Dalaras.Jacques is een echte Griekofiel, dus zijn advies nemen we serieus. Vanaf vandaag klinkt bij ons uit de radio muziek van een van de drie. Toch weer heel andere koek dan wat we tot nu toe hoorde. Van de Italiaanse Fellini achtige muziek van Nina Rota tot bijna Oosterse klanken uit Beiroet; daartussen beweegt zich het Griekse muzikale idioom. En altijd met die typische mandoline erbij (of iets wat daar op lijkt). Veel snikken in de stem; er wordt wat afgeleden in Griekenand,ook buiten de economie om. En ook veel meeklappers;bij de live opnamen klapt het publiek bijna altijd mee; net als het Nederlandse altijd een fractie uit de maat.
Overdag rijden we naar boven en genieten van het enorme uitzicht over de 5 in de hitte zinderende baaien van Palaokastritsa.Vervolgens naar het Canal d' Amour;een groepje merkwaardig uit de zandrotsen uitgesleten kanaaltjes, waarin het prima zwemmen is. Aan een van die kanalen beloven we elkaar, als we op 19 juni 2020 nog steeds, en dan dus 15 jaar verloofd zijn, om dan....om dan... een enorm feest te geven. Save alvast the date dus.