Op weg naar kloosterland

De reis voert ons naar Gerakini, in de oksel van Chalkidiki.

Dat is tussen de eerste en tweede van de drie vingertjes die ten zuid oosten van Thessaloniki de Egeische Zee insteken. Dat derde vingertje is belangrijk. Daarop bevindt zich namelijk een onafhankelijk republiekje, Mount Athos geheten, dat louter mannelijke bewoners heeft; allen monniken die de ongeveer 20 kloosters aldaar bewonen. Gisteren heb ik in Thessaloniki een permit bemachtigd die ik zondagmorgen in alle vroegte moet ophalen in Ouranoupolis, van waaruit een bootje vertrekt naar het eiland (eigenlijk een schiereiland, maar over land kun je er blijkbaar niet komen). H. laat ik achter in Gerakini, waar ik onmiddellijk aan moet toevoegen, dat zij de grote promotor van deze mannentrip is. Het leek haar een leuk idee, dat ik me daar bij een van de kloosterpoorten vervoeg om vervolgens een nachtelijke mis bij te wonen. Dat stellen de monniken namelijk verplicht: wie naar Athos wil komen moeten snachts naar de kerk. De monniken houden er een merkwaardige dagindeling op na. Slapen doen ze overdag. Ze worden wakker om middernacht en gaan in de vroege ochtend kerken bij kaarslicht. Dat idee sprak mij ook wel aan; een herkerstening op late leeftijd, desnoods op orthodox Griekse grondslag , brengt mij wellicht dichter tot de kern van het bestaan. Het houdt me in ieder geval een dag weg van Griekse wijn en andere verleidingen. Hoewel, ik lees ergens dat  bezoekers van de kloosters soms ontvangen worden met een glas brandewijn. We zullen het zien.
Maar nu eerst nog anderhalve dag doorbrengen in een tuin met olijf- en citroenbomen, pal aan zee. Daar ben ik inmiddels bijna in aanraking gekomen met een grote oranjekleurige kwal. Gods hand voorkwam nog net een aanvaring; mijn goede voornemens werpen inmiddels hun heilzame werking vooruit.