Ik rij in mijn eentje het hele stuk naar hier toe. Het moet
wel, mijn man is alweer bijna tien jaar geleden gaan hemelen. We hadden ons café
in de Oranjeboomstraat tegenover de Oranjeboombrouwerij al verkocht. Toen die
fabriek dicht ging veranderde de buurt. De mensen kwamen niet meer, he. We
hadden een gouden tijd zo tussen vijfenzeventig en vijfentachtig. Soms
ladderzat met de Chevrolet naar Scheveningen. Gecontroleerd werd er toch niet
in die tijd. Toen ie het aan zijn aderen kreeg ging het steeds slechter met
hem. Hij kreeg een klapknie. Kwam door de afgesneden aderen. Ging geen bloed
meer door. Dokter Hoey, een chinees, heeft het helemaal verpest en zijn zenuwen
doorgesneden. Hij kon niks meer. Toen ie daar in bed lag ben ik met onze camper
voor de deur van het ziekenhuis in Feijenoord voor de deur gaan staan. Vlak
tegen het mortuarium aan. Ik zag s avonds de mensen in lijkenzakken naar binnen
gedragen worden. Toen werd het me te gek. Geef je hem een spuitje of moet ik
het zelf doen. Een kussen op z’n kop en klaar is Kees. Nou mevrouw we geven hem
wel een shotje morfine en dan is het pfff. Zo is het gegaan, ja. Toen we de
zaak verkocht hadden zijn we aan het reizen gegaan, eerst met de motorboot, we
kwamen tot hier. Hier heb ik Klarijn leren kennen. Die man op de fiets die jen
net zag wegrijden. Woont hier twee straten verder. Klarijn? Ja Karl Heinz
eigenlijk. Een Duitser. Sindsdien ben ik hier naar toe blijven komen. Ik woon
gewoon hier, op de parkeerplaats, in mijn camper. Men mijn 74 vind ik het prima.
Dit is Gerda, een onvervalst Rotterdamse, in haar camper met
bewegende hondjes, plastic rode en gele rozen, het hoedje van haar ex,
beeldjes, roesjes.
Als ik weer vertrek ruim ik alles op in een half uurtje. Zo
gepiept. Willen jullie een wijntje?
Het is de enige camper die we zien in het stormachtige, nu
in februari volledig uitgestorven La Magna. Een wereldstad gebouwd op een strip
van nog een honderd meter breed met een lengte van 22 km. Onze enorme flat
staat eenzaam op een kaal stuk land met daarachter een bouwkraan, een nieuwe
wolkenkrabber is in aanbouw. Een eindje verder een boulevard met palmen. We
wandelen er over dwars tegen de noorderstorm in . Op de terugweg zien we in de
stille palmenlaan in het uitgestorven stadje een camper met een Nederlands
nummerbord. Er komt net een vrouw naar buiten.
EEN BLIK VANUIT ONS APPARTEMENT OP DE STRIP
Geen opmerkingen:
Een reactie posten