schuldgevoel

Een nieuw fenomeen openbaart zich hier: bewolkt weer! En dat terwijl het in Nederland volgens alle berichten volop lente is! Wat dat betreft lijkt de weerkaart van Europa al tijden een tuimelaar; is het in het noorden koud en nat, dan is het in het zuiden warm en droog en andersom. Voor de komende dagen is er hier alleen maar bewolkt weer aangekondigd, dus kunnen we ons hier voorbereiden op een stevig potje 'binse wotsen' (binge watchen; Homeland heeft ons steeds meer in zijn greep), lezen en mediteren (nou ja, peinzen over het leven in al zijn facetten).
Gisteren ben ik weer overstroomd met gelukwensen bij gelegenheid van mijn 69ste verjaardag. Elk jaar is met al die moderne media tegenwoordig raak. Vroeger kreeg je hooguit twee of drie verjaardagskaarten van je meest nabije verwanten, tegenwoordig vliegt de hele wereld je om de nek waaronder een aantal mensen die ik, als ik ze  tegenkom, hooguit goeiendag zeg, meer niet. Er zijn er bij die ik een heel jaar niet zie en er is er ook een die mij elk jaar feliciteert, maar waarbij ik geen idee heb wie het is. Maar het ergste van dit alles is dat ik mij elk jaar realiseer hoezeer ik zelf in gebreke blijf. Ik weet buiten mijn eigen familiekring van bijna niemand de verjaardagsdatum en aan diegenen van wie ik het wel weet vergeet ik meestal een felicitatie te verzenden. Blame on me! Dat al die mensen mij elk jaar wel feliciteren maakt mijn schuldgevoel er niet kleiner op. Ik kan namelijk niet ontkennen dat het eigenlijk best leuk is, al die aandacht. Daarom als blijk van waardering hierbij een klein goedmakertje; kijk eens hoe blij ik oog (zelfs ongekamd); nou ja 'oog', die streepjes mogen eigenlijk nauwelijks naam hebben.