zelfkwelling als tijdverdrijf

Zo’n 15 jaar of misschien al wel veel langer, rijd ik op de racefiets met klikpedalen in plaats van de ouderwetse toeclips. Veel veiliger immers. En toch presteer ik het vandaag om bij het vertrek voor mijn eerste fietstocht te bedenken dat ik vanmorgen mijn pedalen omgekeerd op mijn fiets heb gezet. Althans dat denk ik. Vanaf de parkeerplaats waar H. mij heeft afgezet met de auto (de afdaling van de steile berg waarop we wonen vond ik iets te riskant) bel ik haar op dat ze me weer moet komen ophalen. Mopperend rijden we met de auto weer naar boven, die route kan ik onderhand dromen. Bovengekomen  probeer ik de pedalen omgekeerd op mijn fiets te monteren, wat de schroefdraad van beiden luidkeels laat afweten. Hoe ik ook piel en schroef, ik krijg ze er niet meer op. Dan haal ik mijn raceschoenen er maar eens bij en probeer met de hand hoe de pedalen erop geklikt moeten worden. Wie schetst mijn verbijstering als ik merk dat ik ze er aanvankelijk wel degelijk goed had opgeschroefd. Ik had niets fout gedaan, slechts in mijn gedachten was ik aan het blunderen geweest. En zo gaat ruim een uur voorbij aan zoiets fundamenteels als het aan je fiets vastmaken van een tweetal pedalen! Nee, voor het monteursvak ben ik ook al niet in de wieg gelegd. Voor het wieldrenvak evenmin. Dalend “als een wijf” zoals een mederijder mij ooit op een vorige fietsvakantie heeft toegebeten, zak ik nu de steile berg toch maar op mijn ros af. Vervolgens blijkt mijn GPS het te laten afweten. Gisteravond heb ik die uit mijn hand laten vallen en ineens blijken alle kaarten en voorgeprogrammeerde routes verdwenen. Pas laat op de avond, bij het verwisselen van de batterijen, merk ik dat het microgeheugenplaat in het apparaat door de val van vanmorgen is losgeraakt. ‘Klik’! En de kaarten en routes zijn weer terug. Gelukkig hadden we de route van vandaag gisteren al voorgereden en kende ik die nog uit mijn hoofd. Nou ja, dat werkt dus nog wel. Ik zwijg nu verder maar over het gezwoeg op de drie fikse hellingen waarop ik mezelf vandaag heb getrakteerd. Wel speelt steeds vaker de gedachte: ‘waarom doe ik dit eigenlijk’ door mijn hoofd. Ik wijt dat maar aan mijn nu met rasse schreden naderende 68-jarige leeftijd.

Dat vanavond ook de tv en daarop aangesloten cd-speler het niet doet, hoort bij deze dag, zullen we maar zeggen. Morgen is er weer een dag waarop ik kan vaststellen wat ik nu weer verkeerd doe.