A Bike for a Fistfull of Dollars

'Ik ben boos, heel erg boos', schalde het uit mijn mond in de auto, vlak voor thuiskomst van onze reis naar Almeria. Ik dacht er handig aan te doen alvast bij de fietswinkel mijn fiets te gaan ophalen die ik daar voor het weekend had gebracht met de opdracht tandwielset en ketting te vervangen. Ik had zelf geoordeeld dat daar de verklaring lag voor het telkens verspringen van de versnellingen. Had ik even doorgedacht, dan had ik geweten dat daar de oorzaak NIET kon liggen, ik had immers vorig jaar de hele set al een keer vervangen. Maar ja, ik had in mijn beste Spaans toch maar de opdracht gegeven om de 'conjuncto de encranajes' te 'remplazar' en dat hadden ze dus gedaan. Inclusief de ketting, met uurloon erbij 143 euri. Maar: 'no good', wist de fietsenmaker uit te brengen. 'Wat no good?'. Ineens had ik geen Spaans meer voorradig. Een klant werd erbij gehaald die enkele woorden Engels sprak. Er is iets met je derailleur, mompelde man. Er is een onderdeel verbogen. Hij wees het aan. 'Maar kunnen ze dat dan niet vervangen, anders heb ik er nog niks aan'. Wat Spaans heen en weer. 'Nee, dat onderdeel hebben ze hier niet, kost zeven dagen'. 'Ja, dat heeft geen zin, dan ben ik weer in Nederland'. En zo ging ik 143 euro lichter de deur uit met een fiets die nog steeds hetzelfde probleem heeft. Wel met een volkomen onnodige dure tandwielset er op. De oude kreeg ik een plastic zakje mee terug. Daar was immers niks mis mee.

Kijk, hiervan word ik dus echt boos. Ziet zo'n fietsenmaker dan niet dat dit helemaal niet kan, Een klant laten betalen zonder dat er iets is opgelost! Ik zag aan de misbaar achter me dat anderen in de zaak dezelfde conclusie trokken. Maar ja, niemand was in staat goed te communiceren. En dus vertrok ik toch maar. Boos!

En dat allemaal, terwijl de rest van de dag zo leuk geweest was. Met stralend weer bezochten we vanmorgen de kathedraal van Almeria, die nu wel open was. Het bleek een prachtig exemplaar, onderdeel van een complete vesting. Dat verklaarde ook de relatief lage plafonds in de kerk en het ontbreken van een toren. In de tijd waarin het gevaarte werd gebouwd trokken ongelovige moslims en berbers door de streek, die vanuit zee makkelijk te bereiken was. Als er een hoge toren was gebouwd of een hoge kerk, zoals andere gothische kerken, waren die door de ongelovigen zeker beschoten en neergehaald. Door alles stevig te ommuren en compact houden wisten de christenen hun kathedraal tegen de moslims te beschermen, met succes, zoals wij konden vaststellen.

Daarna ging het richting Tabernas, naar het enige echte stukje woestijn dat Spanje rijk is. Het gebied, waar alle spaghettiwesterns met muziek van Enrico Morricone zijn opgenomen. Je kunt er naar een nagebouwd westernstadje, waar aan de rand, heus waar, de uit gemetselde stenen poort staat bij het treinstation van Santa Fé, waar Charles Bronson in "Once Upon a Time in The West" het droevige lied op zijn mondharmonica moest spelen, terwijl zijn broer op zijn schouders staat met de strop om zijn nek.

Het westernstadje is zo echt, dat ik verbaasd ben niet in het Mexicaanse kerkje te kunnen, ik had echt gedacht er ook van binnen een echt kerkje aan te treffen.

Er is één saloon waar je echt in kunt, en waar de vette Amerikaanse muziek je al van verre toeschalt, binnen allemaal zestigers en zeventigers, terend op hun verleden.

Het begon allemaal met 'A Fistfull of Dollars' met Clint Eastwood. Helemaal daar vlak bij Tabernas in Spanje opgenomen. Daarna kwam er een hele reeks spaghettiwesterns deze kant uit, allemaal met muziek van Enrico. Dat ze daarom zijn muziek hier niet draaien! Nu hoorde ik een westernversie van 'A Whiter Shade of Pale'; het moet niet veel gekker worden.

Door naar Sorbas, een stadje dat helemaal is gebouwd op een rotonde die is overgebleven in een uitgesleten rivierbedding. overal rond het stadje kijk je een diep ravijn in; de rivier is inmiddels helemaal opgedroogd en gedeeltelijk zelfs vervangen door een weg; een spreekwoordelijk stedelijke kers op de taart dus eigenlijk. Heel mooi.

Maar daarna liep het toch allemaal nog wreed af vanwege de tandraderen op mijn fiets: 'A Bike for a Fistfull of Dollars' zogezegd. Laat nu de treurige mondharmonica maar door komen, Enrico!