Weer iets nieuws: het ‘voorrijden’ met de auto van een
etappe die ik nog wil gaan fietsen. Ik vertrouw de wegenkaarten op mijn GPS
niet helemaal en zie niet vooraf welke gruwelijke hellingen er mogelijk
arglistig op mij liggen te wachten. Door met de auto het stuk alvast een keer
te doen blijf ik de geografische monstertjes voor. Het valt allemaal mee, zo
blijkt. Morgen (of overmorgen als morgen slecht weer is) liggen er twee forse
hellingen voor me klaar. Verder een slingerende route door het bergachtige, wat
rommelige achterland van Solebrena, dat me naar Almunecar zal brengen. Daar
zijn we twee jaar geleden ook al eens geweest en we beklimmen, aldaar
aanbeland, nog eens de rots die tegen het strand aan ligt. Bovenop schijnt de
zon volop en is het uit de wind gewoon warm. Ik heb mijn bloesje met korte
mouwen niet voor niets onder mijn vest aan. Ik geniet van de gedachte aan
Holland met zijn vriesnachten.
Minder leuk is de mail die we krijgen van een vande zussen
van H.; Lottie. H. is een beetje van
slag als ze hoort van de zoon van Lottie dat zij 6 chemokuren moet ondergaan. Zo
word je ineens weer vanuit de roze wereld van Zuid Spanje met beide benen op de
grond gezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten