stekker erin, stekker eruit

Naarmate we dichter bij Salobrena komen worden de duistere wegen steeds stiller. We hebben het drukke Malaga en omgeving achter ons gelaten; we schuiven in vergelijking met Torrox twee jaar geleden weer verder op naar het oosten. Na Torrox wordt het nu Salobrena. Vlak voor S. gaan we via een slalom de berg op. Met nog 500 meter voor de boeg weet de TomTom het niet meer. We worden een doodlopend straatje in gestuurd, waaruit ik alleen nog maar achteruit sturend weg kan komen. Dat gaat moeilijk met een fietsdoos achterin die de achterruit helemaal verspert. Er zit niets  anders op dan eerst met die doos honderd meter naar beneden te lopen, om daarna achteruit te sturen. Bij de volgende bocht weet meneer TomTom het weer niet. H. belt met onze gastvrouw die ons tegemoet zal komen rijden. En zo komen we, met de nodige hobbels toch ter bestemde plekke. Binnen doet de verwarming het niet, de tv geeft geen beeld en de wifi is ruk. We hebben met de huisbaas de volgende dag heel wat door te nemen.

Dat blijkt een vriendelijke Duitser die al 5 jaar hier woont. Hij heeft een groot deel van zijn jeugd in Madrid gewoond en is dus half en half een Spanjaard. Hij krijgt de  TV aan de praat (stekker erin en eruit), zo ook de wifi (stekker erin en eruit) en de kachel (afsluitdop eraf en erop). Ja, zo kan ik het ook (ik kwam er alleen niet op). Hij zegt dat op zondag alles gesloten is hier. Gelukkig ligt de fruitschaal volgestapeld. We gaan toch maar eens naar het verlaten Salobrena, dat als een witte schil tegen een berg ligt met bovenop een Middeleeuwse burcht.

Aan het strand blijkt één restaurant toch open; het zit er bomvol en we krijgen voor onze hongerige magen (het is inmiddels half vier) een respectievelijke fantastische varkenslap en dorade geserveerd. Een wandeling langs de enorme golven duurt niet lang; het wordt steeds donkerder en er waaien wat regendruppels voorbij. Terug dus de berg op in onze, deze keer staalblauwe, bolide.