Lijmen/Het Been

Twee jaar geleden reed ik de kustroute tussen Nerja en Almunecar. Wat ik vergeten was is dat ik een paar kilometer voor Almunecar al omdraaide om de  terugweg naar Torrox te aanvaarden. Vandaag reed ik door en ontdekte dat de laatste kilometers voor Almunecar wel heel erg zwaar zijn. Dat was allemaal nog tot daaraan toe. Maar ik merk dat de prachtige route met vele vergezichten over de zee en zo nu en dan een ydillische blauwe baai wordt verziekt door een haperend versnellingsysteem. Voor de kenners: mijn op 2de en 3^de  grootste achterblad schoot telkens weg; gevolg: geratel van tandwielen en geknars van de telkens wegschietende ketting, gevoegd bij gevloek mijnerzijds. Midden in zo’n carnaval van geratel en geknars word ik gepasseerd door een peletonnetje renners waaronder zich drie knapen in de leeftijd van tussen de 10 en 15 bevinden, hun lichaampjes eigenlijk nog te klein voor de grote fiets waarop ze rijden; aangevoerd en opgehitst door hun al te prestatiegerichte vader of oom. En nog erger, er zitten ook twee vrouwen bij waarvan een van middelbare leeftijd. Hoe groot kan de vernedering van een Hollandsche knaap, verzeild geraakt aan de Spaanse zuidkust, eigenlijk gaan!. Ik haal die dames met een uiterste krachtsinspanning nog in, maar op de al snel volgende helling komen ze me alweer heel snel voorbij; ik haal ze niet meer in. Een geniepige grijsaard die mij vervolgens voorbij probeert te komen hou ik nog wel bij. Maar in de daarop volgende afdaling laat ook hij mij als snel zijn achterwerk zien, hoezeer ik op het grote blad voor en het kleinste achter probeer aan te haken. Nee, het is mijn dag niet of misschien wordt ik nu pas met de neus op de feiten gedrukt; een klimgeit ben ik nooit geweest en zal ik nimmer worden. Pas wanneer een trosje renners zich in jouw omgeving meldt wordt het verschil pijnlijk duidelijk.

De start van de dag was ook al niet glorieus. We zochten een kliniek voor het been van H. dat na haar knieval van enkele weken geleden alsmaar rood blijft onder het kunstmatige kniegewricht. Te weinig doorbloeding, wondroos? Wie zal het zeggen. En dus zochten we een kliniek, je bent een oudje aan de Spaanse Costa of niet? Die brengen immers allemaal hun tijd door met doktersbezoek. En zo zit ik een uur te niksen in de zon wachtend op mijn vriendin met haar been. Op aanraden van meneer de dokter gaat ze twee maal per dag pootje baden in de reinigende zee.

In de lunchroom drinken we cappuchino met een ongelooflijke pluim slagroom er op. Nee, we zitten dan wel honderden kilometers van Benidorm, we doen niet voor minder. Vanavond maar eens de bingokaarten tevoorschijn halen.