dag 5: enige barstjes in de verhouding vader dochter

Zoals altijd op een vakantie vertoont het solide bouwwerk van de gezamenlijke vakantiegangers na enige tijd enkele barstjes. Zo vind ik dat Roos nogal humeurig is in de ochtenduren waarin zij zich, althans vandaag, gedurende die tijd gedraagt als een mopperende zombie die zich gapend over de aardbol voortzeult. Roos op haar beurt wijdt dit fenomeen aan mijn gesnurk tijdens de nachtelijke uren die haar uit de slaap haalt. Nou moe! Mijn respectievelijke echtgenotes en vriendin hebben me van veel beticht maar nimmer van snurken!  Vervolgens vindt Roos mij een bangerik omdat ik niet zomaar een wandeling in de wildernis wil aan gaan. Die aanblik van die cobra van enkele dagen geleden heeft mij definitief genezen van het idee dat je hier zo maar het open veld in kunt. Mijn gelijk in dit laatste opzicht wordt bewezen als de vriendelijke mensen bij we in Kandy logies hebben ons ten zeerste afraden om de voor over twee dagen geplande tocht in het donker over Adam's Peak te ondernemen. In de zomer, wanneer horden toeristen naar boven struimen om daar de zonsopgang te aanschouwen, naar men zegt een onvergetelijk schouwspel, is er niks aan de hand. Maar in de wintermaanden wanneer het toerisme in een dipje zit, nemen slangen, beren en tijgers aldaar het heft in handen. Voor geen geld ga ik die berg dus op. Roos vind me daarom dus een bangerik.
Maar verder is het weer koek en ei hoor. We bezoeken in Drambulla een van de hoogtepunten in de Buddahcultuur, de grottentempels, vijf op een rij, de ene nog fantastischer dan de andere. Tientallen buddah's in het schemerduister met boven en achter hen fantastische fresco's die er uit zien of ze gisteren geschilderd zijn. Maar in werkelijkheid gebeurde dat in dezelfde tijd waarin de Nederlanders in Colombo en Galle enorme forten bouwden om de oversteek naar de Indische archipel mogelijk te maken; de zeventiende eeuw dus.
In die caves komen we de eerste Nederlanders tegen, een Limburgs stel dat hun kindje een kunstige stellage op hun lichaam mee dragen. ' Het krijgen van een kind is voor ons geen reden om het reizen stop te zetten' is hun motto. Iets voor het thuisfront om te onthouden.
's Avonds in Kandy bezoeken we de kitscherige Tempel van de Tand, het relikwie van Buddah waaraan de echtheid door vele deskundigen sterk wordt betwijfeld, de omvang van de tand zou eerder een buffel toebehoren, lees ik ergens in mijn reisgids. Hoe dan ook, vele honderden gelovigen staan te dringen om een glimp te kunnen opvangen van het tabernakel waarin het ivoren deel van Buddah ligt opgeslagen.
De eigenaar van de homestay waar wij verblijven is kunstenaar, o.a. hakkend in ijs, daarmee toch waarschijnlijk de enige  ijssculpturist van het tropische Sri Lanka. Vind hij het niet erg dat zijn kunstwerken spoedig na voltooiing zullen verdwijnen. Hij haalt zijn schouders op. Bovendien maakt hij ook kunstwerken in boter, die houden het weken langer vol