Vanmorgen weer op een onmenselijk tijdstip op; om kwart over vijf staat de chauffeur van gisteren al voor de deur te toeteren. We zitten in Dutch Cottage, en het moet gezegd, de kwaliteit van de bedden is Nederlands. Helaas blijk ik voor een persoon geboekt te hebben, terwijl ik dacht dat het bedrag, dat ongeveer even hoog was als de dagen ervoor voor 2 personen gold. Nu wordt alsnog het dubbelde bedrag in rekening gebracht en zitten we ver boven de begroting. Dat leidt in dit vroeg uur tot het nodige heen en weer getelefoneer met de inderdaad Nederlands sprekende eigenaar op afstand. Ik hou voet bij stuk dat ik van meet af aan voor 2 personen heb geboekt zoals bij alle andere hotels en dat ik niet van plan het dubbele te betalen. Volhouden loont, want uiteindelijk zegt de baas door de telefoon chagrijnig dat ik maar moet doen wat me goeddunkt. Zo mag ik het graag horen. Pas in de auto op weg naar onze bestemming van vandaag ontdek ik op mijn foon dat ik inderdaad een verkeerde boeking heb gedaan, inderdaad slechts voor 'e'en persoon. Nou ja, foutje bedankt.
De rit voert naar de Horton Planes, een hoogvlakte ten zuiden van Nuware Eliya waar rendieren te bewondern zijn. De rit er naar toe geschiedt in steeds dichter wordende mist. Het lijkt een volledig mislukt uitstapje te worden Maar weer zijn de weergoden met ons. Als we ter plekke aankomen trekt de mist op. We zien uiteindelijk vandaag maar 'e'en rendier; maar dat blijkt bij nader inzien een opgezet exemplaar. We vonden al dat het beest verdomde lang op een plek bleef stilstaan. Echte rendieren, waarvan een met een fraai gewei, treffen we aan buiten de omheining van het natuurpark bij enkele bungalows. Die dieren zijn ook niet gek en verkeren liever in de buurt van bewoners die af en toe wat te eten geven (denk ik). De Horton Planes liggen op 2500 meter hoogte, het is dus op dit vroege tijdstip behoorlijk fris. we moeten allebei een vest aan. Het lijkt een beetje op de Veluwe, maar dan wat heuvelachtiger, de vergelijking met Oranjezon bij Vrouwenpolder dringt zich eveneens op. Er is een pad uitgezet dat voert langs een fraaie waterval en een plek die ' Worlds End' heet; met recht want aldaar eindigt de hoogvlakte in een wijds uitzicht over de omgeving. Precies op dat moment breekt de zon door en genieten we van het spectaculaire panorama over het vlakke zuiden van Sri.
Er is hier in het geheel geen tropische plantengroei en aangezien mijn kennis van de flora sowieso 0 is zijn we daar gauw klaar mee vandaag. We ontmoeten een Engels stel van allebei 71; ineens ben ik niet meer de oudste wandelaar in het natuurpark. Tot dan toe lang de gemiddelde leeftijd net zoals op Adam's Peak naar schatting op de 35. Het echtpaar toert al jaren over de hele wereld en kan met passie verhalen over landen in Afrika als Oeganda, Kenia en Ruanda. Er ligt duidelijk nog een taak voor mij in het verschiet.
De rest van de dag, nadat we de chauffeur voor de rest van de week afgepoeierd hebben , brengen we door in het merkwaardig Brits aandoende Nuwara. Overal landhuizen met prachtige parken er om heen; zelfs de rommelige binnenstad oogt hier en daar een beetje Europees met glazen winkelpuien. De meest winkels in Sri zitten in garage-achtige ruimtes waar na sluiting een ijzeren deur voor zit, rommelig en zonder enige allure. Hier is dat af en toe toch wat anders. De stad kent verscheidene fraaie parken, zoals het enorme Victoriapark, waarop onze sjieke hotelkaer uit kijkt. (We hebben het te dure Dutch Cottage inmiddels verruilt voor het wat protserige, maar goedkopere Olive Park Villa).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten