Dag 12: Do ist de bahnhof

Het "uberhippe Ella bestaat eigenlijk maar uit 'e'en straat, waarbij je dus kunt kiezen tussen of naar links of naar rechts. We willen naar de theefabriek ter plaatse, want van daarit kun je een mooie wandeling maken naar een oude spoorbrug met  stenen bogen. Ik vraag een local welke kant we uit moeten. ' Do is de Bahnhof'  zegt de local, die waarschijnlijk zijn hele leven al een hekel heeft aan die lange bleke slierten met hun grote bek en half blote vrouwen. We blijken na een kwartier de verkeerde kant uit te lopen, want aan Roos gefoeter ontlokt richting heur vader. Op haar I Phone blijkt dat we helemaal de verkeerde kant uitlopen. Ik hou het er nog een tijdje op dat locals ons echt niet om de tuin leiden, maar moet uiteindelijk toch toegeven dat in deze kwestie zulks wel het geval lijkt. Dus gaan we weer terug naar het dorp, de andere kant uit. Uiteindelijk verwisselen we de benenwagen toch maar weer voor de veel gemakkelijkere, maar hevig vervuilende tweetaktmotor. Daarna volgt een makkelijke afdaling naar de inderdaad fraai gelegen spoorbrug. Inmiddels begint de regen gestaag neer te dalen, Als het weer droog is gaan we terug over de spoorlijn naar Ella. Terwijl we van de ene op de andere biels terug huppen door de groene wildernis dringt zich enigszins de vergelijking met de Birma spoorweg op. Of de brug over de River Kwai. Zeker drie keer meen ik dat een trein onze krant uit dendert, maar het blijkt toch telkens loos alarm. Blijkbaar staat er ergens een fabriekje te stampen.
Het is een vreemde gewaarwording om lopend op een spooorlijn het station van Ella te naderen waar het perron vol staat met mensen; heel lang zal de trein niet meer op zich laten wachten dus. Ongehavend kunnen we net vlak voor het station weer op het normale asfalt stappen. 's middags bezoeken we nog een waterval maar daar begint het inmiddels zo hard te sauzen dat we maar terugkeren met de bus naar Ella. Dan brengen al die terrasjes uitkomst. Voor het eerst deze vakantie proef ik echte koffie.