Dag 11: Geef die man een podium

Dik anderhalve week ben ik nu mijn jongste en wildste dochter op stap. Hoewel verschillende leden van de Strousjes er een hard hoofd in hadden gaat het wonderwel goed eigenlijk. Maar toch zijn er van die momenen waarop het optrekken van dochterlief met haar vader ineens weer in een ander perspectief komt te staan
Vandaag gaan we met de boemeltrein in de mist naar het plaatsje dat Roos via haar vriendinnenbabbellijn op internet heeft ontdekt: Ella. Bij aankomst aldaar is onmiddellijk duidelijk dat dit in het tropisch groen verscholen dorpje volledig tegemoet komt aan de wensen van de westerse verwende toerist. Daar waar in de rest van Sri Lanka terrasjes een onbekend fenomeen zijn, rijgen hier in de hoofdstraat de terrassen met lattes en capucino's, vrolijke verlichting en westerse lounge klanken zich aaneen. Weer heerlijk thuis, maar dan in Sri Lanka. We bespeuren gelegenheden met veel jongeren, waar je wellicht 's avonds kunt uitgaan, ook een in de rest van Sri een niet bestaand tijdverdrijf, de zuidkust waar we later komen misschien uitgezonderd. Ik zeg voor de grap: ' dat wordt vanavond dansen met z'n twee'. Geschrokken reageert mijn dochter met: ' nee zeg, ik moet er niet aan denken, stel je voor'. ineens ben ik toch weer die ouwe zak die je onmiddellijk achter je laat als je hordes leeftijdsgenoten ontwaart. Ik schik mij in de mij toebedachte rol en loop hijgend met rugzak en al naar het toch nog fucking hoog gelegen hotelletje waar we de rest van de dag - in het aanzien van Ella's Rock - zullen chillen. U ziet, in mijn taalgebruik kan ik me best met jongere generaties meten.
Ik wil bovendien jullie het commentaar van een van de Roos' babbelvriendinnen niet onthouden. Zij hoort dat ik tegen Roos opmerk dat we best samen kunnen gaan dansen en Roos' schampere reactie daarop:' Och Roos, als je vader wil, gun die man toch een podium!' Dank je wel vriendin van Roos.