dag 9: reizen in Sri is onderhandelen

Eindelijk heeft Roos eens een nacht aan een stuk door geslapen, zodat we allebei opgefrist de reis naar Nuwara Eliya, de hoogst gelegen stad van Sri Lanka op 1900 meter, te kunnen aanvaarden. We nemen een tuk tuk, die af en toe stopt zodat we de omgeving beter kunnen opnemen dan op de heenreis met de  bus. Overal theeplantages, waar we nu wel mensen aan het werk zien; altijd vrouwen die in de loeiende hitte met enorme zakken op hun rug blaadjes staan af te ritsen, de oogst gaat het hele jaar door. Om de week kan er van een plant worden geoogst. Als je onmetelijke velden ziet die we vandaag met de tuk tuk en later met de trein passeren, dan is dat bijna ongelooflijk, hoeveel mensenhanden zijn daar niet voor nodig? we zien uiteindelijk toch maar weinig werkers in het veld, dus dit blijft een raadsel. We zitten duidelijk in het bergachtige deel van Sri Lanka, niet overdreven hoog, laten we zeggen midden Frankrijk, maar dan met een volstrekt andere vegetatie. Naast de duizende hectaren met groene dekens, vallen de bomen op van een enorme lengte met een relatief smalle stam. Er komen hier zelden stormen voor, zo lijkt het.
Op het station dichtbij Nuwara begint het onderhandelingsspel weer. Een man biedt ons zijn auto aan om mee naar Nuwara te rijden, een kilometer of 10 verder op, voor 500 rupi = 2,5 euro. Mooie prijs vinden we. Tegen de tijd dat we Nuwara binnen rollen heeft de chauffeur al een progamma van 6 dagen voor ons samengesteld, inclusief een uitgebreid programma voor de rest van de dag.  We happen toe en tijdens een maaltijd ergens werkt hij zijn plan verder uit, 300 dollar! Dat vinden we te gortig en brengen het programma terug tot 2 dagen, toch altijd nog 9000 rupi= 45 euro. Toch knap hoe zo'n man in een uurtje tot het bijna 20 voudige weet te komen. Maar goed, daar hebben we hem dan de rest van de dag voor en morgen een rit naar de Horton Planes, een natuurreservaat met naar men zegt veel dieren, waar we enkele uren kunnen rondwandern.
We gaan weer langs een theefabriek, zodat we ons langzamerhand experts op het gebied van de theeporductie kunnen noemen. We drinken een kopje BOP, een slagje beter dan BOPK thee. Onze vraag waar die letters voor staan levert op: Broken Or Pekoe. Dat zegt ons verder ook niks. Gelukkig is, men  in tegenstelling tot China, waar een theeceremonie gelijk staat aan een beroving van al je geld,  in Sri Lanka niet opdringering. Zonder thee en zonder schuldgevoel kunnen we weer naar buiten; op weg naar een aantal watervallen, die niet zo bijzonder zijn dat we daar woorden aan vuil maken.

We slapen in een hotelletje dat The Dutch Cottage heet. De temperatuur is inmiddels ook tot Nederlandse waarden gedaald. In het stikkedonker moeten we de laatste honderd meters te voet met rugzakken op in druilerige regen afleggen, een oer Hollandsch tafereel midden in Sri.