Balanceren op een rotspunt

Vandaag is voor de hele dag regen voorspeld, maar er valt geen drup. In de ochtend op een veranda tegen achtergrond van palmen en zachte tropenvogelgeluidjes wordt vorstelijk ontbeten met veel mangos, papayas en ananassen. En een kokosnoot met rietje. Dit is zoals men het wil, de voortdurende aanwezigheid van de alsmaar buigende eigenaresse en haar alsmaar foto"s makende zoon vergroten de apluthentiekle koloniale exper;ience..
 Een tuktuk haalt ons precies op het afgesproken tijdstip op om ons de rest van de dag langstalloze stupa"s, ttempels en opgravingen te leiden. Voortdurend razen we in onze tuk tuk door een knalgroen, parkachtig landschap, alsof heel Unaradhapura gelegen is in een enorm golf resort. Op  mijn vraag wie al dat gras zo kort houdt krijg ik geen duidelijk antwoord. Het bezoek aan een tempel die rondom een eeuwenoude boom is opgetrokken maakt op mij de meeste indruk. Met al die zingende monikken en bloemen en kados meedragende gelovigen waan ik me heel ver van huis Roos heeft de tijd van haar leven in een complex met een enorme stupa en buddahbeeld. Het ene is nog imposanter dan het andere.Onderussen spelden gidsen ons allerle phony ballony op de mouw over chakra's, energieveelden (de Nasa en Mossad schijnen er kind aan huis te zijn, aldusde gids, vanwege de opgeslagen geheime krchten hier)
Roos klimt met een gids naar een in mijn ogen onmogelijke plek, alwaar ze languit gestrekt, in yogahouding en ochtendgymastiekend op een ver uitstekende rotspunt balanceert. Ik moet toegeven: het  ziet er uit alsof Roos tussen hemel en aarde zweeft.

Roos heeft naar eigen zeggen de tijd van haar leven. Ik voel vooral mijn blote voeten . Alle heilige plekken moeten zonder schieisel bezocht worden. Vooral de kllim met blote voeten tegen de steile rots waarop Roos haar toeren uithaaltvind ik bijna bovenmenselijk. Maar ook de oude man aanschouwt vanaf de top de prachtige oralnje groene zonsondergang.