Dag 6: Roos haar dijbeen als betaalmiddel

Vanmorgen wakker geworden met zonnig weer. We hebben onszelf verwend met een uur uitslapen, het is per slot van rekening zaterdag. Aan de ontbijttafel ontmoeten we een Amerikaan en een Poolse dame. Het gesprek gaat nergens over Aanvankelijk wilde Roos , na een nacht op harde  bedjes en een douche die het niet doet, vertrekken. Maar de overvriendelijke gastheer biedt ons de kamers van de vertrekkende gasten aan, een eigen kamer voor Roos. Dus blijven we toch maar.  We slaan de klas met kindertjes gade die bij de gastvrouw elke week Engelse les komen volgen. Roos helpt een uur lang met het nakijken van de schriftjes. Echt een dochter van een onderwijzeres.
Met de tuktuk bezoeken we weer enkele winkels, voor batikkleden en juwelen, waarvan ik het resultaat bij voorbaat kan raden; ik blijf daarom lekker buiten staan in de drukke verkeerswegen van Kandy, waar de aantallen tuktuks het winnen van andere vervoersmiddelen. Onverrichterzake begeven we ons naar de botanische tuin, al daterend vanaf de 16e eeuw, maar door de Britten in de 19e eeuw omgetoverd tot een ongeevenaard park. Nog nooit zoveel prachtige oude bomen in een enorm park aangetroffen. Het eerste deel van de tuin is gewijd aan tropische kamerplanten. Hier staan ze echter wel in de open lucht. Plantenbezitter Roos kent er weer velen en is verrukt over de prachtige, ongerepte staat van de planten die er in Nederland toch altijd al gauw wat miezerig bij staan. Ook ik ben onder de indruk van de veelheid van orchideeen, siernetels, diefenbachia's, draceana's, calathea's, philodendrons, fittonia's en al wat nog meer groeit en bloeit langs 's Heeren wegen. En dan hebben we het nog niet over de vele soorten cactussen, bamboes en medicinale planten. Het is zaterdag dus vele Sir Lanki trekken er op uit en geven het park een echt weekendsfeer.
Vervolgens koersen we met een tuk tuk aan op een tea factory. Het verhaal wordt aan de hand van machines in vijf minuten afgeraffeld. Ik hou er alleen aan over dat een ingenieuze schudmachine de fijngemaalde blaadjes zeeft op hen grootte (hoe kleiner hoe sterker) waarna het geheel in een loeihete oven wordt geroosterd. Beneden drinken we een kopje Ceylon waarna we geacht worden balen met thee aan te schaffen; niet dus. De tuk tuk driver van dienst weigert ons voor het bedrag dat we in ons hoofd hebben terug naar Kandy te brengen. Dus gaan we vrolijk langs de drukke weg flaneren waarbij een stadbus bij de aanblik van de lange west Europese Roos spontaan op de rem stapt en ons in de middle of nowhere oppikt en voor 20 cent per persoon naar de stad terug brengt. Roos moet plaats nemen naast de chauffeur die bij het schakelen opvallend vaak met zijn vinger langs Roos heur dijbeen veegt. Nou ja, voor 20 cent moet je je wat laten weggevallen, is het niet?
's avonds krijgen we in ons gasthuis betere kamers met prachtig uitzicht op de bergen en een heerlijke spagghetti maaltijd op zijn Sri Lankaans. Onze gastheer en gastvrouw praten open en eerlijk over hun moeizame relatie met hun dochter die naar Nieuw Zeeland is geëemigreerd en al acht jaar niet thuis is gekomen. De kleinkinderen hebben ze nooit in het echt gezien. Zo blijkt maar weer: elk huisje draagt zijn kruisje.R