Wat er allemaal gebeurt tijdens een avondwandelingetje

Dag 13 Val de Vesle – Autry (64 km)

We vertrekken heel relaxed met een bekertje oploskoffie. Na alle gemopper op campings mag ook wel eens gezegd worden dat dít een heel mooie camping is, een gazon met prachtige bomen er op zodat iedereen in de schaduw kan staan, uitstekend sanitair, maar weer eens geen wifi. En dat alles tegen een tarief van 7,5 euro. Kom daarom eens in NL.

We slaan uitvoerig proviand in, want de gids geeft aan dat er weer 50 km lang geen kruidenier te vinden is. En bovendien is het zondag (morgen) quatorze juillet, en dan is ook alles gesloten. Tijdens het ontbijt bij de bakker schuift onze buurman op de camping aan; blijkt een
Engelsman te zijn die helemaal naar Slovenië fietst. Waarom Slovenië vraag ik. Waarom niet is het antwoord. Ik vertel hem over onze fietsen die in Engeland ooit in de buurt van Nottingham gestolen zijn. Verbaast hem niks. Allemaal gespuis, die lui uit Nottingham. Ze staan er bekend om. Hijzelf komt uit de buurt van Londen en heeft acht weken de tijd om zijn tocht te maken.

Het wordt een prachtige fietsdag door de Franse Ardennen, lange hellingen, lange afdalingen en prachtige vergezichten. Een deel van het tracé doet mij aan het midden van de States denken; een kaarsrechte weg met aan de horizon heuvels (dat zouden ook de Rockies kunnen zijn), een oud pompstationnetje met een in de  wind piepend uithangbord ontbreekt er nog aan. Ik ben helemaal in mijn element, het weer is zonnig maar niet te warm en Nina gaat steeds beter rijden, vooral het klimmen gaat haar steeds beter af. Op één helling haal ik haar zelfs niet meer in. Dat belooft wat voor de komende dagen.

We zijn lekker op  tijd en hebben alle tijd om eten klaar te maken , in de avonduren maken we nog een ommetje, Nina’s favoriete tijdverdrijf. Je ziet van alles en maakt van alles mee zegt ze. En inderdaad, we zien hoe koeien elektrisch gemolken worden, koeienpoep vliegt letterlijk om onze oren als ze ons opmerken en door de stal die vol met drek ligt op hol slaan;  We laten onze handen likken door een vijftal kalfjes, we bezoeken een kerkje dat op een rots hoog boven het dorp uittoornt en zo ’s avonds laat nog open blijkt. Het lelijkste kerkje  dat we ooit gezien hebben met wel vier enorme suikerzoete Mariabeelden en hele grote vochtplekken op de muren; Nina troost een kind dat op zijn knie gevallen is, we zingen samen : “Het Dorp” van Wim Sonneveld (eigenlijk een Franse chanson), Nina ontdekt een oude kapel buiten het dorp en Nina fotografeert een egeltje en dezelfde koeien weer die over de weg in het halfdonker door de boer terug naar de wei gebracht worden . Kortom er gebeurt altijd wat tijdens zo’n wandeling.