De route langs de slagvelden begint ons de keel uit te hangen. De etappes zijn telkens vreselijk zwaar omdat de samensteller
de gevechten zeer precies langs loopt. Soms kom je uit een dal naar een heuvelrug, rij je er na veel gezwoeg aan de
andere kant weer af om een tijdje later doodleuk diezelfde heuvelrug weer op te fietsen. Dat wordt ons soms echt te veel.
Maar zoals gezegd nadert het eind van deze route. Het laatste stuk voert ons naar het dal van de Meurthe dat ons uiteindelijk
naar Nancy brengt. Maar we moeten heel wat vooréteden door voordat het zo ver is. Maar daar ligt dan het Place Stanislas, met
aan het eind de prachtig gerestaureerde Porte Heré. Nancy was het thuisoord van de Poolse troonpretendent Koning Stanislas,
de schoonvader van Louis XV. Toen Stanislas de Poolse troon misliep, trooste Louis zijn schoonpapa en schonk hem Nancy.
Vandaar,Nancy was er vet mee want kreeg er een aantal prachtige paleizen en tuinen en pleinen mee; bovenal Place Stanislas
met de beroemde vergulde hekken. In 2000 is het allemaal gerestaureerd en het ligt er inderdaad prachtig bij.
We denken de camping om de hoek van een van de tuinen aan te treffen, wat rijkevlijk naïef blijkt. De camping ligt 7
kilometer buiten de stad op een hoogte van 200 meter. Er naar toe leidt een kaarsrechte weg met een stijgingspercentage van
10. Dat is te veelvoor mij en ik stap af. Maar Nina niet. Ze stoempt en stoempt maar door zonder ook maar één keer te stoppen.
Aplaus,aplaus, ze is zelfs boos als ik weer opstap en haar passeer. Maar ik kan ook niks anders dan alleen maar mijn eigen
tempo volgen; een van de wetten van de klimsport.
Dag 18 Nancy -Boyan (73 km)
Vandaag kwamen we rond op 14.15 uur Le Route Verte. Meteen zien we al wat bepakte
Nederlanders passeren. De eerste indruk die ik krijg is dat de Groene Weg minder zwaar is dan het parcours dat we acter
ons gelaten hebben. Dat vinden we allebei prima, want we zaten er af en toe behoorlijk doorheen de afgelopen dagen.Ik krijg
weer plezier in het fietsen. Dat was ik zowaar een beetje kwijt geraakt met al dat geploeter op die hellingen in de hitte.
Nu zwieren we langs fraaie wegen langs heuvelruggen in plaats er voortdurend tegen aan.
Het duurt te lang voordat we middageten
vinden (rond 17,00 uur). Nina zit helemaal doorheen en dan zijn 10 kilometer berg op, berg af, erg lang. 's avonds op de
camping ontmoeten we twee vrouwen die een deel van de route naar Venetië rijden. Opvallend hoeveel uitgeschreven routes er
toch zijn! Het blijken allebei conservatoriummusici te zijn uit Maastricht. Volgt een gesprek over het verschil tussen
Nederandlandse en buitenlandse muziekstudenten (valt niet in het voordeel van Nederlanders uit, Belgen bijvoorbeeld zijn
veel beter in solfege); we praten over geïmproviseerde muziek, jazz en rock op de academie (deze klassiek geschoolde types
vinden dat maar zo,zo, krijg ik de indruk. Enfin, een gezellige avond waarin iedereen vertelt wat zij gedaan heeft. aan mij
wordt niets gevraagd dus ik vertel niets. Ik speel tweede viool om in de stijl te blijven.
Dag 19 Boyan - Darney (71 km)
De dag begint weer kalm, maar het parcours wordt zwaarder en zwaarder, en de temperatuur hoger en hoger. Als we ergens in
de schaduw van een kerkje zitten begint spontaan de achterband van Nien leeg te lopen.Het ventiel blijkt gescheurd, en dat
terwijl deze binnenband er nog maar enkele dagen op zit en we in Nancy Nina voorzien hebben van een splinternieuwe
anti-lekband.
Enfin. Tijdens het bandenwisselen staan er meteen twee Nederlandse fietsers belangstellend mee te kijken. Die gaan de andere
kant op en hebben dus al twee en een halve week de wind tegen (en wij mee, wat dat betreft zwijnen we voortdurend).
De
geschiedenis van de vorige dag herhaalt zich: We missen een eetplaats en Nina zit er weer doorheen. Ze begint een partijtje
te mopperen en ik ben het beu. Ik geef haar de kaart en zeg dat ze het verder zelf maar uitzoekt. Boos zet ik er flink de
vaart,in en kom drie kwartier later aan in Darney. Tot mijn verbazing staat Nina een half uur daarna er ook al. inmiddels
heb ik al wel
eten gehaald en kunnen we het voor de zoveelste keer bijleggen. Nee, het is niet altijd makkelijk, vader en
dochter samen op stap.
Dag 20 Darney - Hurecourt (15 km)
Dit is een rampdag. Al na 5 km rijdt Nina plat. Kan gebeuren. Maar elke keer als ik de band plak rijdt ze een km verder
opnieuw lek. Eerst zijn het oude plakkertjes die (onder invloed van de hitte?) spontaan loslaten; even later blijkt het
ventiel gescheurd. Zo'band kun je weggooien. Dat laatste herhaalt zich vervolgens drie keer binnen een afstand van 5 kilometer:
gevolg: we hebben geen banden meer. Met behulp van een koppel voorbijfietsende Hollanders, waarvan de man ooit fietsenmaker
was fabriceren we een noodverbandje rondom het ventiel. Het lijkt even te werken maar na 5 minuten loopt ook die band leeg.
Zij fietsen door, wij bezinnen ons op de situatie. Een blik op de kaart leert dat in een plaats 9 km verderop een fietsenmaker
zit. Op hoop van zegen rijdt ik er naar toe, het is inmiddels zaterdagmiddag 5 uur! zou er nog een zaak open zijn? De tocht
er naar toe is zwaar, de temperatuur nog steeds moordend en elk dorp lijkt op een heuvel te liggen. In Vauvillers beweer
men dat er helemaal geen fietsenzaak is. Als ik in wanhoop de handen ten hemel hef komt er een mannetje op me af die me mee
wenkt. Achter hem aan hobbelend kom ik uit bij een reparateur in landbouwappatuur. Die heeft toevallig 2 26 inch bandenrf; ze
lijken me breed maar ik ben al lang blij. Gelukkig geen 10 kilomter terug zonder oplossing. De nieuwe band lijkt veel beter
te passen als de oude als ik ga pompen. Dan gaat me een lampje branden. Zou het zo kunnen zijn dat de oude binnenbanden
in verhouding met de nieuwe buitenband uit Nancy te klein waren, waardoor ze als het ware te sterk opgeblazen op de velg
met als gevolg wrijving bij het ventiel.
De band houdt het nu en we rijden nog een kilometer of 10 naareen afgelegen camping bij Hurecourt. Dat blijkt een Nederlandse
kolonie te zijn. De eigenaren en alle campinggasten zijn Hollander; toch wel gezellig en heel wat te bepraten; iedereen
wil van onze wederwaardigheden weten.
Dag 21 noodstop in Hurecourt 0 km
Welgemoed stappen we rond half elf weer op de fiets. Maar na 2 km rijdt Nien alweer lek. Ik heb het nu helemaal gehad en
ga niet opnieuw het wiel er af halen. Ik vermoed dat het probleem toch niet opgelost is. Ik rijd terug en de eigenaren komen
Nina onderweg lopend tegen en laden haar fiets in, terug naar de camping. Aldaar blijkt er nu toch iets anders aan de hand.
Door hte vele wisselen van de band is één remblokje wat scheef komen staan, die heeft zich in de zijband geboord met als
gevolg: een lek, maar nu dus wel op een "goede" plaats. Het lek is snel gerepareerd en de remblokjes goed afgesteld. ik heb
echter geen zin meer nog een keer te vertrekken. en ik krijg zowaar een koud biertje aangereikt van een van de camping=
gasten; mij krijgen ze vandaag hier niet meer weg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten