Nina wordt een klimgeit

dag 23 Scey sur Saone - Marnay (72 km)
Een dag die gladjes verloopt. We rijden deels nog langs de Saone, maar daaarna gaat het
toch weer heuveltje op, heuveltje af.  Marnay markeert de helft van de
groene route. Er is op de camping een zwembad waar we meteen in plonzen. Overal zitten
hier fietsers op de camping, duidelijk een kruispunt.

dag 24 Marnay / Poligny (75 km)
In de vroeg middag bezoeken we de grotten van Osselles. Eigenlijk wel een heel goed idee
om in de middaghitte een in een grot te verdwijnen. Daarbinnen, te midden van al die
stalagmieten en stalagtieten, is het maar een graad of 8 en loop ik na een uurtje in mijn
bezwete wielerhempje behoorlijk te blauwbekken. Gelukkig daarna weer de warmte in. Wat
grotten betreft vind ik: "ïf you've seen one you've seen them all"
 In de verte zien we af en toe het Jura massief opdoemen. Het landschap doet af en toe wat
Zwitsers aan met die uivormige kerktorentjes. En
vooral natuurlijk omdat de koeien bellen dragen. We
komen af en toe fietsers tegen, altijd Nederlanders, dus je kunt altijd "hallo"zeggen,
altijd goed. De temperatuur blijft onafgebroken moordend. De hele dag door glooiend landschap
wat een eufemisme is voor regelmatig stevig klimmen. Degene die beweert dat de groene
route een eitje is heeft het duidelijk niet aan het rechte eind; het is gewoon een heel
zwaar traject. Nina klimt overigens wel steeds beter, een keer blijft ze me op een top zelfs
duidelijk voor door heel slim tijdig te versnellen als de volgende klim zich aan kondigt.
Poligny kondigt zich aan als een stadje waarbij je al kilometers van de te voren via "vals
plat" op een helling van 5 procent terecht komt. De laatste kilometers zijn daarmee slopend
vandaag. De stad ligt pal tegen de helling van de Jura. Morgen zal het meteen raak zijn
Vlak bij de camping staat een rijdende wagentje waarin ze voortreffelijke pizza's staan te
bakken. Voor één keer dus maar eens niet zelf koken. Terug gekomen op de ca mping blijkt mijn
laptopje dat ik aan de stroom heb gelegd in de douche gelegenheid verdwenen. Nina en ik
lopen alle tenten af maar een dief toont zich niet in het openbaar. Ik snel meteen naar het
plaatselijke gendarmerie-kantoor, maar dat blijkt 's avonds gesloten . Volgns mij zijn
politiebureaus in Nederland altijd wel bezet. Hier dus niet. Fransen houden van normale
kantoortijden! Daarbuiten geen flauwekul!
dan komt een mannetje die me eerder ook al heeft aangeschoten me vertellen dat de
campingbazin alle tenten is afgeweest met mijn laptop.
de volgende morgen ligt het ding áchter mijn tent en komt de dienstdoende campingbaas me
vertellen dat ik nooit dingen onbeheerd mag achterlaten. Ik blijf het vreemd vinden dat
mensen zo maar apparaten uit het stopcontact trekken en er mee gaan lopen leuren.
dit is nu al de tweede keer deze vakantie dat dit ons overkomt.Maar enfin, ik heb het ding
weer terug. We kunnen ons relaas vervolgen.

Dag 25 Poligny - Pont de Poitte d(46 km)
Het is inderdaad meteen prijs. We krijgen een klim voor onze kiezen van 7 procent
gedurende vier kilometer. Het zag er van veraf al uit als een muur en dat blijkt het ook.
Zwetend en stoempend doen we ons werk. "en dit is dan leuk" dreunt voortdurend in mijn hoofd
maar ik betwijfel het ten zeerste. Ik stop even als het hellend vlak wat minder wordt om
op Nina te wachten. Maar als die er aan komt rijdt ze zonder een woord te zeggen door tot
de echte top. Ik er achter aan, maar ik haal haar niet meer in. Uitslag op de langste helling
derhalve: 1 Nina, 2 Tjeu.
We rijden langs 2 zogenaamde "cirques" ofwel "keteldalen" gevormd door ronddraaiend
gletsjerijs. We spreken weer een fietsend stel de tocht al een keer eerder gemaakt heeft
en zeer enthousiast is over het dal van de Ain dat we morgen in gaan. Door de hitte slaat
deze middag bij mij de loomheid toe. Ik xit er tijdens een pauze op een muurtje zo
geknakt bij dat Nien medelijden met me krijgt. "Wat is er toch met pappie?"Pappie heeft pijn
aan zijn kont, zo erg dat hij vanmorgen twee wielrenbroeken over elkaar heeft aangetrokken.
Twee zemen over elkaar vormen een zacht kussen, zo is mijn redenering. En het blijkt inderdaad
nog een beetje zo te werken ook. We besluiten er een korte etvappe van te maken en komen al rond
een uur of vier op de camping aan. Daar liggen we vervolgens een paar uur te pitten op onze
luchtbedjes in de schaduw; wat een goed besluit!
Daarna raak in een gesprek met een 68 jarige fietser, dieor bij nadere kennismaking bij een biertje
in de bar op de camping ambtenaar bij de Voedsel en Waren Autoriteit te zijn geweest. Binnen de
kortste keren wordt ik overdonderd met verordeningen, uiteenzetting over de verwerking van
dierlijke vetten, uitbraak van mond en klauwzeer en vogelpest en de onzin van het terughalen van
partijen rundvlees waarin Roemeense paarden waren verwerkt. Ik probeer nog iets over mijn
cultuur advieswerk, maar daar heeft de man helemaal  geen oren naar. Het valt mij op dat hij om
de haverklap de zin "de mensen weten helemaal niet hoe het zit" om daarmee voortdurend zijn eigen
deskundigheid te accentueren. Ik vind het maar vermoeiend en kap het gesprek op een gegeven
moment af: "ik moet nu echt gaan eten met mijn dochter..."

Dag 26 Pont de Poitte - Poncin (78 km)
Een dag helemaal volgens het boekje. Vroeg op, voor ons doen vroeg op pad (kwart over negen!). Pauze
bij een prachtig stuwmeer van de Ain van een tot vier. Lekker zwemmen en luieren. Weer om vier uur
pad en dan doorgaan tot negen uur 's avonds door een schitterende landschap, eerst de verschillende
stuwmeren, gevormd door telkens andere barrages, dan de Gorge-achtige kloof waar de Ain zich doorheen
slingert in het strijklicht van de avond. Nina fietst als nooit te voren, haalt fietsende oudjes in,
en zelfs ik begin moeite te krijgen haar op de vlakke delen te volgen. ze heeft duidelijk veel
nieuwe kracht opgedaan. Aan het eind tracteer ik haar op een coupe met ijs, terecht verdiend! Hoewel:
getracteer: we leven inmiddels van onze gezamenlijke spaarpot, dus mede door haar zelf betaald moet
ik eigenlijk zeggen.