Slecht nieuws uit Nederland

Dag 10 Van Ourcamps naar Soissons.

Dit wordt de dag van de emoties. Het parcours is vandaag niet al te zwaar. Van de plaats met de merkwaardige ruine van een cistercienzer klooster (volgens de gids de enige in zijn soort in heel Frankrijk)  dat als een oude Buddha tempel tegen de heuvels ligt gaan we door een parkachtige landschap met lekker heel veel schaduw zonder al te veel hellingen richting Soissons. Bij de allereerste stop is het al raak als Nina mij het verwijt maakt dat door mijn toedoen er een ei in een setje van 6 in mijn rugzakje blijkt te zijn gebroken. Ik wordt zo kwaad dat ik de hele doos spontaan twintig meter in het gras kwak. Zo, alle zes stuk, dat lucht op. Verwijten vliegen over een weer. Ik rij te vaak fout, heb een gassetje gekocht dat niet bij het bijgekochte tankje blijk te passen enz. enz. En ik vind Nina onredelijk en soms een echte bitch. Bam, bam, bam, zo vliegen de woorden heen en weer. We rijden mokkend verder. Als ik even later weiger een yoghurtbekertje naar een vuilnisbak te dragen is het weer raak. Nina licht haar moeder in. Onmiddellijk daarna wordt al dit zinloze gekibbel onmiddellijk gerelativeerd als de voicemail van Wilma binnen komt dat Jur wederom in het ziekenhuis is opgenomen. Telefoongesprekken met Nederland vliegen over en weer. Ik krijg Jur zelf te pakken. Hij licht opnieuw aan het infuus, het zwaarste medicament dat er is. Hij kan het als net afgestudeerd medicijnman beter weten dan wie dan ook. Hij klinkt ondanks alles niet te somber, maar ik zie het even niet meer zitten. Stilletjes zetten we de tocht door. Het weer is prima, de wind hebben we voor  het eerst niet meer pal in de rug nu we oostwaarts rijden (die wind is dus al dagen noord, noord oost, vreemd toch voor een hoge drukgebied?). We komrn  redelijk vroeg in Soissons aan. Ik ga op zoek naar een grand magasin waar ze gastankjes verkopen en zo waar, helemaal aan het andere eind van de stad tref ik ze aan. Met een overvolle rugzak keer ik terug naar camping waar Nina in gesprek is met haar broer. Ze zegt dat ze van hem houdt en ja hoor, daar komen bij mij eindelijk de waterlanders. Het werkt op de een of andere manier bevrijdend. Als ik daarna ook nog eens een heel goed gesprek heb met Nina (je kunt toch wel merken dat ze een geschoolde therapeut is) is al die ellende rondom Jur t0ch nog ergens goed voor. Een  emotioneel  mailtje naar Hanneke en een lieve mail terug; ik kan er weer even tegen. Tussen Nina en mij is de band  weer hechter geworden.