Van de metropool naar het rustieke eilandleven

Wat me in Nieuw Zeeland na een week overkwam, gebeurt me hier al na twee dagen. Ik laat de Rough Guide ergens liggen. Ik kom er vloekend  pas vanmorgen achter. Blijkbaar wil ik toch zo snel mogelijk van die dikke reisgidsen af. Maar ja, dit was een cadeautje aan Jurriaan, dus ik voel me verplicht er weer een aan te schaffen. Maar waar vind je in HongKong een boekwinkel met engelse boeken? Dan blijkt 'het net' toch weer het medium waarop je nimmer vergeefs een beroep doet! We traceren een boekwinkel ergens in noord Kowloon, die we zonder al te veel moeite na een half uurtje gevonden hebben. Weggeparkeerd in een giga winkelcentrum dat qua bling bling zijns gelijke niet heeft; zelfs de roltrappen zijn helemaal ingepakt in fonkelend metaal. Nergens een papiertje of een kauwgumpje, alleen maar sjieke winkels, die zelfs op maandagmorgen vol zijn.
En op het metrostation in de buurt vinden we zelfs een broodjeszaak! Twee vliegen in één klap. We kunnen aan onze boottocht vanaf Honkong naar het "schilderachtige" eilandje Cheung Chau beginnen. Als we het bewolkte Hong Kong verlaten begint al spoedig de zon flauwtjes te schijnen; als we achter ons kijken zien we Hong Kong in een dikke vieze mist verdwijnen. Het gezochte eilandje biedt inderdaad het beloofde schilderachtige tafereel: allerhande vissersbootjes langs een baai omzoomd met heel eenvoudige, schots en scheef weggekwakte huisjes. Elk huisje oogt als een uitdragerij. Elke inwoner slaagt er hier in rond zijn huis een collectie van buizen, stenen, doeken en plastic te verzamelen. Daarboven hangt vrolijk de was. Daartussen door scharrelen fietskarren en gemotoriseerde driewielers (auto's zijn hier niet welkom) heen en weer. We maken een ommetje en staan spoedig oog in oog met een uit de 18e eeuw daterende boeddha-tempel (of iets van een godsdienst die daar op lijkt, het zijn geen boeddha's die daar in de wierook staan). Opvallend zijn de jeugdige mensen die daar met wierookstokjes staan te zwaaien. Godsdienst is hier geen aangelegenheid van oude besjes. We lopen dwars door het dorp dat in alles tegengesteld is aan de stedelijke omgeving waarin we de afgelopen dagen verkeerden. Hier heeft de tijd echt stil gestaan. Na drie straatjes staan we alweer oog in oog met de zee, maar nu aan de andere kant. Het eiland blijkt hier erg smal. We dalen af naar het strand, waar de huisjes hoog op een blauw geschilderde betonnen muur tegenaan staan. Ik doe mijn schoenen uit, laveer tussen de talloze glasscherfjes door en sta voor het eerst met mijn voeten in de Chinese Zee.
Het is te plakkerig warm om al een toch over de rest van het eiland te maken, dus we strijken neer op een terras met plastic tuinmeubilair; hier overal gebruikelijk. Het bord met kleine mosselen in sterke sojasaus smaakt heerlijk, maar die kleine glibberige dingen krijg ik er met stokjes onmogelijk uitgepeuterd. Toch maar weer met de handen eten. Glimlachend ziet de dame die ons bedient het aan en zet met een klaterende lach een doos tissues op tafel. Lacht ze ons nu uit of toe? Het blijft gissen me die Chinezen.
Daarna gaan we in de late middagzon toch de heuvel op en maken een prachtige, mysterieuze wandeling die ons naar een pagode boven op een heuvel voert waar we een prachtig uitzicht hebben op het vissersdorpje dat inderdaad gebouwd blijkt op een smalle verbinding tussen drie hoge heuvels, waarmee het eiland het vreemde uiterlijk van een Chinees karakter heeft. Het is hier muisstil, afgezien van een enkel tropisch aandoend vogelgeluid.
Terug in het dorp slurpen we elke een drie kwart literfles Tao Tsing op (een kleinere maat hebben ze zo te  zien niet) en eten wat. Daarna besluiten we, inmiddels in het donker, het andere deel van het dorp te verkennen. Dat wordt een tocht door donkere straatjes en pleintjes, gadegeslagen door vooral kattenogen. We zijn toch wel heel erg ver weg van huis hier; zo in het donker in het Chinese duizend eilandenrijk.