Eindelijk eens een dag met niks

Zondag 27 oktober,

Voor diegenen die mijn verhalen trouw lezen maar ze eigenlijk toch wel te lang vinden heb ik een plezierige mededeling. Vandaag hebben we weinig beleefd, anders dan 5 uur lang in een trein gezeten die met een kruissnelheid van 304 kilometer door het volkomen vlakke landschap van China reed ; heel veel steden, heel veel (vaak leegstaande) hoogbouw (volgens mij is de vastgoedbubbel hier stevig in de maak), daartussen alleen maar landbouwgebied, net zo gecultiveerd dus als Nederland deze 1200 kilometer. Ik hou het dus kort (al was dit toch weer een lang zin).

De trein zelf was keurig, net zoals die van Hongkong naar Sjanghai, nog iets mooier zelfs en hij reed harder. Verder valt er niets over te zeggen. Veel tijd om vast te bijten in het eerste boek van Donna Tart, “de verborgen geschiedenis”, waar ik nog niet echt van ondersteboven ben (ben ik vrijwel nooit van Amerikaanse romans; ik vind ze te tv serie achtig; te “gemaakt” met zeer uitgebreide persoonsbeschrijvingen van mensen die ik niet ken en eigenlijk ook niet hoef te kennen. Vreemd dat ik daar in Nederlandse romans minder last van heb; daarin gaat de schrijver doorgaans iets rechter op zijn/haar doel af. Geef mij dan toch maar een stevige biografie van iemand die echt heeft bestaan of anders een boek met uitgesproken mooie taal (Jeroen Brouwers, Tom Lanoye, Umberto Eco), dat is dit ook niet).

Het station in Beijing (waar het behoorlijk fris is, ik denk een graad of 10) is enorm, maar dat gold ook voor de andere grote steden waar we langs kwamen. Het is weer even druk als in Sjanghai  en Hongkong. Verschil in uiterlijk kunnen we deze keer niet vaststellen. Ons hotel ligt in een achteraf steegje waar je normaal gesproken nooit in terecht zou komen maar ziet er met al die rooie lampionnen voor de deur wel gezellig uit. De hotelkamer had in het China van voorzitter Mao niet misstaan, Spartaans kaal met een klein raampje op een parkeerplaats. Veel kleine, viezige eettentjes in de buurt, of we het dus gaan overleven de komende dagen valt niet met zekerheid te zeggen.