Alice Zandwijk, regisseur van het Ro-theater, heeft de zigeunerfilms van Emir Kusturica als vertrekpunt genomen voor haar stuk "vreugdetranen drogen snel" en dat is te zien. In een van de merkwaardigste decors ooit ( een vol hoge bloemen volgezet podium met daarboven uit een schuinhangende caravan en houten plee) lopen allerlei types uit een zigeunerfamilie heen en weer vanwege een bruiloft die gevierd gaat worden. Althans dat wordt gaandeweg de voorstelling duidelijk. Het gezelschap blijkt pas compleet en echt te ontploffen als tussen het struikgewas de imposante verschijning van "godfather
Jack Wouterse opduikt, zojuist als ontslagen uit het ziekenhuis, en nog rondlopend in zijn ziekbedhempje. Nu kan het feest pas echt beginnen. In kleine dialogen komt allerlei leed aan de orde. De zoon van de Godfathet die niet kan trouwen met zijn geliefde omdat een ander hem voor was, de vrouw van de godfather die zich haar hele leven al miskend voelt door hem; de godfather zelf die geen maat kan houden met eten en zich doodvreet (een aardig link met een ander stuk van Jack Wouterse (Slaaf)), kortom, in elk leven schuilt wel een (vreugde)traan. Temidden van al die huilende en dansende en zingende gipsies heft Beppe Costa op zijn gitaar regelmatige een melancholiek lied aan, daarin bijgestaan door een puike trompettist en accordeonist. Juist door al die muzikale intervallen houdt de voorstelling vaart, die anders misschien in het geding zou zijn gekomen. Nu staat er een vlotte, afwisselende productie, waarin opvalt hoe de Ro sterren Jack Wouterse en Fanis Sorel er niet voor terug schrikken uit de kleren te gaan. De scene waarin de omvangrijke blote Wouterse zeker een kwartier lang als lijk in een plas water stilligt en beweent wordt door zijn familieleden, is onvergetelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten