de bloedstollende race tegen de klok

Tjeu heeft momenteel geen toegang tot Facebook en hij kan ook niet inloggen op dit blog.
Vandaar dat hij mij (Hanneke) vroeg zijn nieuwe berichten te posten.

Zie hier dus:

Niet geweten dat ik zo’n ongelooflijk stresser kan zijn. Die situatie deed zich vandaag twee keer voor. Want dit is de enige dag op onze vakantie met onverbiddelijke deadlines, de vertrektijd van de trein van Hongkong naar Ghuangzhou en die van de trein van Ghuangzhou naar Shanghai. Jur wil niet eerder dan 9 uur opstaan. Dus  vertrekken we pas om ongeveer kwart voor 10 en komen dus om ongeveer om kwart over 10 aan op het vertrekstation. Onze trein gaat om 10.56. Aldaar blijkt datgene waarvoor ik hem al enkele malen heb gewaarschuwd de harde Chinese werkelijkheid: paspoortcontrole en bagageonderzoek, alsof we het land weer verlaten; eigenlijk dezelfde procedure als bij een vliegtuig. Daar komt een normaal mens ongeveer anderhalf uur van de tevoren aan. Hier hebben we dus nog een kwartier. Voordeel van te laat komen is dat je niet meer in de rij hoeft te staan; dat dan weer wel; we schieten zo langs de  douane. Maar als we vervolgens de menigte zien die al staat te wachten weten we hoezeer we weer eens door het oog van de naald gekropen zijn.  De rit zelf gaat zonder problemen. We zien dat er zich tussen Hongkong/Kowloon en het vasteland wel degelijk een echte muur van prikkeldraad en wachttorens bevindt. Ook hier  mogen de Chinezen de heilstaat dus niet zonder meer inwisselen voor een verblijf in het kapitalistische Hongkong.; dat zouden er misschien wel eens te veel kunnen worden!

Al tijdens de rit wordt ons duidelijk dat het station in Ghuangzhou van waaruit de trein naar Sjanghai vertrekt een heel ander station is dan waar we aankomen. Opnieuw neemt mijn bloeddruk toe, want tussen aankomst op het station en vertrek op het andere zitten niet meer dan ongeveer 50 minuten. We rennen het station uit en pakken de eerste de beste taxi die natuurlijk meteen misbruik maakt van onze zichtbare haast. We doneren hem alle 220 Hongkongdollars die we nog over hebben. 10 minuten voor het vertrek komen we aan op een stationsplein dat nog het meest weg heeft van een mierennest. Op goed geluk stormen we een poort binnen. Aldaar is er weer een paspoortcontrole, weer een minuut  verloren. Ergens zien we het nummer van onze trein staan en hollen daarheen. Op onze beknopte vraag: “Train to Shanghai” wordt door tientallen Chinese hoofden “nee” geknikt. We zien een bordje waarop ons treinnummer met een pijl de andere kant uit prijkt. Nu weten we het niet meer. Een Chinees begrijpt onze desolate toestand en wenkt dat we  hem moeten volgen. Een kruier ruikt zijn kans en begint ongevraagd  onze koffers op te laden. Ik protesteer en ren, als de Chinees het teken drie maakt, met mijn koffer de roltrap op die naar spoor 3 leidt. Onmiddellijk beginnen de kruier, de man en Jur te gillen dat ik verkeerd zit. Dan pas merk je hoe moeilijk het is om op een naar boven rollende roltrap naar beneden te rennen. Ik doe een kostbare minuut over enkele meters. Het moet een dolkomische aanblik geweest zijn om zo’n weinig atletische 63-er de moonwalk naar beneden te zien imiteren. De kruier neemt ons mee naar een aantal geüniformeerde figuren achter een loket. Die willen voor het gekrui geld zien. Ik geef de laatste Hongkongdollars die ik nog los mijn portemonnee heb, maar die willen ze niet. Ze willen echte Yuen Renminibi. Maar die hebben we in alle haast nog helemaal niet! We grissen onze koffers terug en rennen de richting in die de nog immer behulpzame Chinees ons aangeeft. Drommen mensen versperren ons de weg en ik sluit niet uit dat ik menige Chinees wat onheus bejegend heb op weg naar de allerlaatste trap. Daar sjezen we omhoog. Op het moment dat we boven komen klinkt de schrille vertrekfluit van de Shanghai-express. De conducteur houdt nog net het portier open voor de allerlaatste passagiers die de trein in willen: wij.

Als we eenmaal gezeten zijn op ons softsleepbed blijkt Jur de gehele stress-situatie op het station met zijn I Phone gefilmd te hebben. Voor diegenen die houden van experimentele, snel bewegende, van dichtbij gefilmde beelden met veel achtergrondruis is dit materiaal om van te smullen.