Alles aan Hong Kong is mega

Zoals te doen  gebruikelijk was het weer een vreselijke nacht in het vliegtuig. Die stoelen staan te dicht bij elkaar voor ons lange mensen. Bovendien konden onze stoelen niet naar achteren klappen zodat we de hele nacht opgevouwen overeind zaten. En toch, toen vanmorgen het chinese licht door de vliegtuigraampjes naar binnen piepte had ik er wel zin in en schudde ik de vermoeidheid makkelijk van me af.
Het eerste probleem meldde zich al meteen aan de ATM. Zowel Jur als ik krijgen geen biljet uit het apparaat. Twee Nederlanders na ons wel. Bij een ander apparaat vangen we eveneens bot. Gelukkig overkomt daar een andere Nederlander hetzelfde. Gezoek op de ING site brengt aan het licht dat we onze rekening van "Europees" op "Wereld" hadden moeten zetten. Een nieuwigheidje dat de ING begin dit jaar heeft ge:introduceerd om illegale handelingen all over the world tegen te gaan. Maar wij hebben er geen seconde aan gedacht onze rekeningen over te zetten. Het is niet uitgesloten dat we, behalve nog wat euro's die we snel omwisselen, we tot  maandag zonder geld zitten.
Hong Kong overweldigt ons. De woonkazernes zijn hoger dan we ooit gezien hebben, de bussen voller, de winkelpleiner groter, de fonteinen spuiten er hoger. Bij de metro kom ik met mijn kofferbeugel klem te zitten in het poortje, waardoor Jur er vervolgens niet meer door komt. Zulke stommiteiten hebben niks met het buitenland maar alles met mij te maken. Een  behulpzame beambte loodst Jur door een zijportiertje alsnog het perron op. De hotelkamer voldoet volledig aan de verwachtingen: de grootte van een postzegel, dichtgeplakte ramen en uitzicht op een soort stortkoker; zo op het eerste gezicht achterkanten van volledig uitgewoonde flats. Bedden bestaan uit een flinterdun matrasje op een hardboard plaat en zijn ongeveer 50 centimeter breed. Dat wordt weinig bewegen vannacht.
We duiken de stad in en worden helemaal opgeslokt in de dichtbevolkte Nathan Road; een lang lint van dubbeldeksbussen, aan beide zijden afgebiesd met oneindige slierten lichtreclame. De lucht is om te snijden, veel Hongkongers lopen met een mondlapje voor. We komen terecht in Temple street, een aaneenschakeling van stalletjes waar alle prullaria die in China worden geproduceerd staan uitgestald met daartussen open luchtrestaurantjes. Ze zien we dat we zojuist in een veel te duur restaurant hebben gegeten. Morgen komen we hier zeker terug.
We lopen het hele eind naar de zee arm die Kowloon van het Hong Kong eiland scheidt. Het uitzicht is adembenemend. Een muur van wolkenkrabbers gehuld in de alle kleuren van de regenboog doemt aan de overkant voor ons op. Aan onze kant staat een zanger van een rockgroep onbedaarlijk vals te zingen. Een eindje verder staat aan onze kant het culturele centrum dat als een moderne versie van de Chinese muur naast de waterkant oprijst, een geheel gesloten gevel, geen raampje of opening in te bekennen. Daarvoor staat de toren die als enige is overgebleven van het voormalige station dat Hong Kong via Mongolië en Rusland verbond met Europa.