Een kille ontvangst in Suomi

Zoals afgesproken zit ik vanaf 10.00 uur te wachten bij de Burger King op Schiphol. Jur bericht dat hij een kwartiertje later is. Na een kwartier bericht hij dat het nog wel een kwartier zal duren. Om half elf bel ik hem op. Hij staat bij het station bij de RAI, de trein komt er aan, er was een tram uitgevallen. Om kwart voor elf is Jur er nog niet. We moeten uiterlijk om 10 over elf onze bagage ingeleverd hebben. Ik bel hem opnieuw op en ben langzamerhand in alle staten. Nog vijf minuten zegt hij kortaf en hangt op. Mijn bloeddruk stijgt naar een overantwoord niveau. Om drie voor elf steekt hij zijn hoofd uit het trapgat van de trein. Ik ren meteen naar de vertrekhal. Nog net op tijd leveren we onze koffers in. Pas dan spreek ik de eerste woorden met hem, die zijn niet echt vriendelijk.Hij was zijn I pod vergeten en daarna was er een tram uitgevallen. Jaja, het ontbrak er nog maar aan dat de brug open stond!
Onze reis is begonnen.
Na een wel zeer wilde landing  (het toestel lag de laatste kilometer daling alsmaar te bibberen en te trillen en vlak voor de landing gingen we onder luid gegil van de vrouwelijke passagiers door een enorme luchtzak) zetten we toch veilig voet aan de grond in de hoofdstad van Suomi, Helsinki. Het is er ongelooflijk koud, een strakke wind en een graad of 2 boven nul. Onze dassen en dikke truien zitten in de koffers; handig. Bij de ingang van het vliegveld doet een dame ons een aanbod, als we meteen weer willen vertrekken naar Hong Kong mogen we business class vliegen, ons toestel dat pas vanavond laat vertrekt is overboekt. Ik heb er wel oren naar maar Jur wil naar de stad. Hij is deze reis de man die het mag zeggen, dus we gaan naar de hoofdstad van Finland. We lopen door stille buurten en parken en blijken op een gegeven moment in de ambassadewijk verzeild. Na een kille wandeling langs de oude haven strijken we neer in café Hemmingway voor een enorme pint slap bier, prijs 6,5 euro. We zijn weer in Scandinavië.
Als we op zoek gaan naar een restaurant blijken dat allemaal chinezen, terwijl we juist nu eigenlijk wel een lapje rendierenvlees in plaats van een Fu Yong Hai hadden gewild, Maar nee, we zullen en moeten chinees eten; zo gezegd, zo gedaan. Als we om 21.00 uur terug gaan naar de luchthaven blijken we in de grote bus de enige passagiers. Niemand haalt het in zijn hoofd om in zo'n koude stad een rondwandelingetje te maken op dit uur.
(geen foto's tijdens deze reis. Ik ben het snoertje dat de verbinding legt tussen mijn fototoestel en mijn laptop vergeten!!