Dag 7, van Arbroath naar Dyce 128 km
Al 470 km wind in de rug, al 470 km geen regenbui (op enkele regendruppels na). Dat berichtte ik vandaag halverwege aan H. Dat is natuurlijk de goden verzoeken en ik had op de fiets geen blank, ongelakt hout om op af te kloppen. Resultaat: toen de teller op 505 km stond begon het ongelooflijk te hozen. Ik snelde een boerenschuur in
, alwaar ik anderhalf uur tegen een oude verroeste maaimachine, merk Ferguson stond. De boer kwam in een grote tractor eens informeren wat ik toch aan het doen was. Fietsen vond ie niks, hij was meer van het tennissen; op tv kijken naar Wimbeldon dan.
Tot dan toe ging het eigenlijk vrij gemakkelijk. Op tijd vertrokken uit Lunan Bay, waar het ook zachtjes regende. Naar de baai ben ik dus niet meer gaan kijken, hoezeer de taxichauffeur mij daartoe gisteren had gemaand. Ik kom langs enkele piepkleine haventjes en rij op een onmogelijk hobbelig fietspad onder de heuvels van het Schotse boerenland langs. Ik heb er lol in vandaag, het kan me niet moeilijk genoeg worden, als ik besluit dan toch maar de schuur uit te kofmen en de regen in te duiken krijg ik er stevig van langs. Maar ik heb de meegenomen plastic fietsbroek aan en 2 fietstruien onder een regenjack. Niemand maakt we wat. Dat onaantastbare gevoel is een van de genoegens van het rijden in slecht weer. Al ben ik ook wel weer blij als het bij aankomst in Aberdeen eindelijk droog is. Ik eet de lekkerste Turkse kofte in een tentje waar ze zowaar zacht jazzmuziek draaien en ik prijs de kofte de hemel in. Deze keer niet 10 maar 15 % fooi.
De laatste kilometers naar het vliegveld van Aberdeen (ik had daar een goedkoop hotel gevonden) zijn toch nog moeilijker te vinden dan ik dacht, maar om 21.00 ben ik er. De receptionist kijkt zijn ogen uit. Iemand op de fiets! dat heeft hij op het vliegveld nog niet eerder meegemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten