Het einde nadert

 Dag 13: Pitlochry - Perth 65 km

Aan het eind van mijn fietsvakantie begint de luiheid toe te slaan. Ik start een uurtje later, ben in het hostel de allerlaatste die nog een ontbijtje neemt, na mij komt er nl. niemand meer om een boterham met pindakaas en chocopasta te besmeren, meer smaken hebben ze niet. Ja, je kuntwel een bordje melk met cornflakes nemen, maar dat doet mij zo aan mij jeugd denken, dat hoef ik niet meer. Ik klim weer op mijn fiets en vergeet prompt om een doosje paracetamol te kopen, waardoor mijn schouderpijn wat verlicht zou kunnen worden, althans dat zegt H. tegen mij door de telefoon. Maar ik denk er telkens niet aan om even langs de pharmacie te gaan. De tocht gaat duidelijk de highlands uit, het is alsmaar afdalen met af en toe een nijdig klimmetje ertussen. De bergen/heuvels aan de beide zijden verdwijnen. Over blijft een variant op het Limburgse land, veel door bomen overschaduwde wegen met vlak bij Perth een fraai fietspad langs de Tay, de rivier de mij tot in het stadscentrum brengt. Dat stelt trouwens niks voor. Grote, wat groezelige straten met een Amerikaanse stadpatroon (haaks op elkaar staande straten) met nergens een echt centrum. Geen enkel fraai gebouw, met uitzondering van een statig gebouw daat de grootste kroeg van de stad bevat, daar ga ik vanavond eten en een biertje drinken. Mijn hotel ligt in een buitenwijk en is net zo fantasieloos als de stad. In het hotel probeer ik on line mijn treintocht vanuit Edinburg naar Newcastle voor mijn fiets te regelen. Wat ik ook google en doe, het lukt me niet. Als ik dan maar besluit eerst een treinkaartje te kopen geeft de betrokken treinmaatschappij naderhand aan dat fietsen wegens plaatsgebrek niet mee kunnen. Dat wordt een dagje doorbrengen op het station in Edinburgh om een en ander weer recht te breien. Daar trek ik de zondag voor uit. Morgen de laatste rit naar Edinburgh