Op naar de lijkwade!

Het was H’s idee om naar Turijn te gaan. Waarom? God mag het weten: haar katholieke achtergrond waarin de lijkwade een vaste waarde vormt in onzekere tijden, haar heimelijk voorliefde voor een Fiat Panda (haar voor vorige auto), het idee dat alle Italiaanse steden altijd mooi zijn bezien vanuit het centrale middelpunt der citta, de nabijheid van de noord Italiaanse meren? Het zal wel een combinatie van al deze factoren geweest zijn. Hoe dan ook wij zetten vanuit het Lac de Serre Poncon koers richting T. via Barcelonetta. Een plaatsje met een schitterend pleintje waar precies een week geleden Avishai Cohen (de bassist, niet de trompettist die ook zo heet)heeft opgetreden. Als we dat hadden geweten hadden we onze vakantieplannen aangepast. Sinds een optreden in Middelburg waarin deze Joodse bassist zowel zijn eigen snaren als die van ons innig beroerde volgen we hem overal (in Middelburg, in Rotterdam, in Gent). Na Barcelonette volgt de col de Larche, aan Italiaanse zijde veel mooier Colle Madallena geheten. Ik maakt een korte wandeling in de absolute stilte tussen twee enorme, kale bergen op 2000 meter hoogte maar betrap mezelf erop dat ik vanwege het hoge gras dat  tegen mijn benen slaat ineens moet denken aan de gevaren van zo’n wandeling: de ziekte van Lyme!! Daar had je vroeger toch geen last van als je eens eens flink ging stappen in de natuur!! Enfin, we rollen vanuit de Hautes Alpes de Po vlakte binnen en zijn via een weer zeer stille tolweg (die gigantische investeringen van de EU in Zuid Europese landen dienen werkelijk helemaal nergens voor) in Turijn terecht gekomen. Turijn oogt als Parijs: brede, groene boulevards met laat negentiende eeuwse bebouwing er naast. Ons hotel is van kaliber: groot bordes, gouden deurknoppen, rode lopers, marmeren vloeren. De op internet bedongen prijs valt wat hoger uit als we niet op de bloedhete zolderetage willen slapen én onze auto veilig op de binnenplaats van het hotel willen parkeren. Maar de late avondwandeling door Torino maakt alles weer goed. Magnifieke pleinen met terrassen met witte suikertaarten er langs. Overal volk, muziek en bij het pizza terras worden we streng toegesproken als we over het rode lint langs de rand heen stappen in plaats van officieel via de hoofdingang het terras betreden. Stijl heet dat. We zijn in Bella Italia.