God's hand of die Menschenhand

H. gaat vandaag te voet naar Savines, toch nog altijd zo’n anderhalve kilometer. Aldaar staan de regionale produkten centraal zoals daar zijn zeep, worsten ,kazen, knoflookbollen, petjes, riemen, oorbellen enz. enz. Je ziet er alleen maar Nederlanders, daar is de omgeving hier trouwens toch van vergeven, zonder Nederlanders zou de economie van het Lac Serre Poncon er aanzienlijk minder florissant uit zien. Ik ga maar weer eens met de fiets de berg op. Ik besluit nu over de top door te rijden in de zekere wetenschap dat ik daarna de haarspeldroute terug ook moet nemen. Ik rij door totdat ik bij een pikdonkere tunnel kom waar ik niet door heen durf. Begin niet te lachen, lezer, donkere tunnels zijn de schrik van elke fietser, sla er een willekeurig reisverslag waarin een donkere tunnel voorkomt er maar op na. H. weet zich nog te herinneren hoe ze ooit met René door zo’n tunnel moest, hij met een lampje achter haar, zij voorop. Naast druppels die op haar gezicht vielen fladderden er vleermuizen rond haar hoofd. Die vliegen dan wel niet tegen je aan, maar je voelt de wind van hun vlezige vleugels wel degelijk. Enfin ik ben daar omgedraaid en ben aan de klim terug begonnen. Daar waar ik gisteren permanent zat te lijden had ik vandaag vleugels. Als een Quintana draaide ik mijn bochtjes, ondertusssen naar het indrukwekkende landschap om mij heen kijkend, bergtoppen overal. Op zulke momenten zit ik ongelooflijk te kicken en weet ik dat er niets fijner is dan fietsen in de bergen, het lijden hoort er bij. Daarna met een vaart tussen de 50 en 60 naar beneden over een strakke, gladde weg. HEERLIJK!  ’s Middags zwemmen we weer wat en ’s avonds rijden we met de car dezelfde rit van vanmiddag nog eens, tot dat we aankomen in Lauzet, een slaperig dorpje  tegen een onwaarschijnlijk decor van bergspitsen, waarvan er een een top heeft die lijkt op een middeleeuws fort. De loodrechte wanden op de top doen denken dat hier een mensenhand aan te pas is gekomen, maar het blijkt wel degelijk God’s hand.

We lezen op borden over het ontstaan van het Lac, het grootste stuwmeer van Frankrijk dat 15 % van alle door waterkracht opgewekte energie in het land voor zijn rekening neemt. Foto’s laten zien hoe rond 1955 hier een  gigantische bassin werd uitgegraven. Ja, der Mensch kan er ook wat van.