Niet over de Alp d'Huez maar eigenlijk toch ook weer wel

Zaterdag 25 juli

We koersen vrijdagavond aan op Grenoble en vinden een camping aan een meertje ten zuiden van Gr.  Snel wordt duidelijk waarom  we al een keer onze neus stootten bij een vorig camping. Alles zit mudvol omdat morgen hier de Tour aankomt op de Alp d’Huez. Die Alp ligt hier maar een kilometer of vijftig vandaan. Daarmee is mijn programma van morgen meteen bekend.

Vrij vroeg rij ik met de auto naar een plaats op ongeveer 30 km afstand van Alp d’Huez. Tot mijn verbazing is het in het dorpje waar ik mijn auto parkeer en mijn racefiets uitpak helemaal niet druk. Ik had anders verwacht. Spoedig wordt duidelijk waarom. De route die ik heb gekozen voert over een col die 1350 meter hoog is. Renners die tegen de Alp d’Huez aan willen gaan bijten hun  tanden ook nog niet eens stuk op een rots als deze. Maar ik dus wel. Ik klim traag maar trefzeker naar boven. Op 2 renners na die me passeren, blijk ik de enige te zijn die op dit tijdstip dit idee had. Later hoor ik dat de Alp d’Huez al om 10.00 voor alle verkeer, ook fietsers gesloten was. Als ik er op had gewild had ik de vorige avond al positie moeten kiezen of om  zes uur ’s ochtends moeten vertrekken.  Maar de Alp laat ik nu lekker voor wat íe is, per slot van rekening ben ik nog maar 5 weken uit het ziekbed ontslagen, dus een beetje rustig aan is meer dan verstandig. Maar de puist die ik nu beklim vergt eveneens het uiterste van me zodat van mijn goede voornemen niets terecht komt. Ik moet alle reserves aanspreken om boven te komen.

Aan de voet van de Alp aangekomen maak ik temidden van de honderden die langs de route met stoeltjes, vlaggen en koelboxen zijn neergestreken de reclamekaravaan mee. Ja zelfs de beroemde duivel met drietand staat een eindje verder. Die karavaan is de Tourgekte ten top. Uit de alle soorten maffe voertuigen gooien mooie meisjes de meest erbarmelijke reclametroep tussen het publiek, waarbij het opvalt dat volwassenen minstens zo fanatiek over de grond lopen de graaien als hun kinderen.  Soms waait een petje of een sleutelhanger of een snoepzakje het wegdek op waarmee levensgevaarlijke situaties worden gecreëerd. Kinderen kunnen tussen de voorbijrazende karavaan zo maar de weg op duiken. Dat niet elke etappe gepaard gaat met een kinderlijkje mag een wonder heten.

• Terug moet ik weer die klotecol over, die van de andere kant veel steiler blijkt dan de eerste beklimming. Ik heb op mijn manier vandaag eigenlijk alsnog twee Alpen d’Huez gefietst.