misplaatste voorkeuren te over in Turijn

Turijn was vanaf de stichting  van de Italiaanse staat  in 1861 heel eventjes, namelijk tot 1865, hoofdstad van Italië. Die korte tijd heeft in Turijn tot een veelheid aan paleizen en imposante standbeelden geleid. Die paleizen stonden er overigens al een tijdje, want zij behoorden tot de huisvesting van de vorsten van Savoye (bekend van onze kool). Dat vorstenhuis leverde de eerste koningen van de laars, waarvan Vittorio Emanuelle II,  de bekendste en meest gebeeldhouwde werd. Deze lange aanloop heb ik nodig om iets te vertellen over mijn foute voorkeuren (guilty pleasures heten die sinds Mathijs van Nieuwkerk, maar ze bestonden al veel eerder, althans die van mij wel). Tot mijn foute voorkeuren (ik kan er geen genoeg van krijgen) behoren: gebeeldhouwde mannen, bij voorkeur op paarden, vrouwen op heel hoge hakken, muziek van Robin Schulz, bloemen zoals daar zijn: geranieu en petunieu en zelfgemaakte foto’s waarop monumenten zoveel mogelijk centraal gepositioneerd in zijn geheel worden afgebeeld.

Maar goed, om terug te komen op de gebeeldhouwde mannen, daarvan zijn er in Turijn heel veel. Heel speciaal viel mij op een enorm standbeeld ontworpen om de carabinieri te huldigen. Mijn ziet er carabinieri die mensen een wilde rivier overroeien, gezamenlijk een zware steen optillen waaronder een aantal gewonden, een kind wegtrekken van een boze man die volgens mij model staat voor de pedofiele medemens en hulpbehoevende ouderen een sterke schouder verlenen. Kijk! Naar zo’n standbeeld sta ik gerust een kwartier te kijken. Wat een spieren, wat een uniformen, wat een gestold leed. En dat in een land waarin de carabinieri werkelijk door niemand serieus worden genomen als ik de alleswetende Umberto Eco moet geloven.  Zo’enorm massieve beeldengroep dient daar wat aan te doen maar het heeft dus niet geholpen.

Turijn heeft een plattegrond die nog het meest doet denken aan New York, volstrekt loodrecht op elkaar staande straten met één (Broadway) scheve straat er door heen (de Via Po). In zo’n stad weet ik onmiddellijk de weg. Als je de naam te pakken hebt (staat op elke straathoek) weet je van noord tot zuid of van oost tot west waar je zit. Desondanks weet H. nog steeds onbekommerd alle windrichtingen uit te lopen zonder enig benul; een eigenschap die – zo kan ik uit 45 jaren ervaring putten- door alle vrouwen op aarde gedeeld wordt. Zonder mannen kwam nooit meer iemand thuis. Het zijn de mannen die onze samenleving tot zo’n geordende, voorspelbare eenheid hebben gemaakt. Nog een guilty pleasure??