Etappe 12: een natte fietsbroek en brandende voeten

 Gisteren zei ik over de 11e etappe, dat die de mooiste was. Achteraf geldt dat misschien voor het eerste deel van de 12e etappe ook, het werd met 115 kilometer wel de langste. Ik moest Roosendaal halen, want van daaruit zou ik het voor miij overbekende laatste stuk met de trein doen. In de ochtend reed ik met de koperen ploert hoog aan de hemel door de werkelijk prachtige Betuwe, zie plaatje

, met prachtige kleine plaatsjes aan de Linge. Bij een stuk langs een kanaal kon ik het niet nalaten met fietsbroek en al in het water te springen, gadegeslagen door enkele oudere dames die - na een praatje net zulke fanatieke fietsers bleken als ik. Van een van de dames was de partner onlangs overleden. Hij zou zich in zijn graf hebben omgedraaid toen zij een electrische fiets aanschafte. Bewonderend komen de dames mijn stalen ros aanschouwen en stellen allerlei kennersvragen. Met kletsnatte broek zet ik mijn toch door het hete land voort.

Bij Werkendam rij ik de Biesbosch in, een route die ik nog nooit gedaan heb. Midden in de Biesbosch bij een cafeetje aan een haventje, vraag ik voor alle zekerheid of het pontje aan het uiteinde van de Biesbosch naar Lage Zwaluwe vaart. Nee dus, vanwege corona. Waarna ik een forse omweg met een andere pont naar Dordrecht moet maken om de tocht over de Moerdijkbrug te vervolgen.

In West Brabant, met een flauw windje in de rug, rij ik met constane snelheid van 25 km op Roosendaal aan. Vlak voor het eindpunt moet ik toch nog een keer mijn schoenen uitdoen om mijn brandende voetzolen te masseren, een kwaal die zich tijdens deze toch een aantal malen manifesteerde. Ik heb hetzelfde met lopen ook, na verloop van tijd gloeien mijn voeten als kolen, een van de vele tekenen van ouderdom, toch wel een dingetje tijdens deze reis.

Enfin, we zijn weer thuis. De volgende keer het buitenland weer een aandoen wanneer het ookt weer coronavrij mocht worden.