Nog een stukje 4e etappe en etappe 5 en 6, inmiddels in Haps, vertrouw nooit helemaal op je GPS

Bij de omgeving van Peer dacht ik aan vlak, saai boerenland zonder kraak of smaak. Wie schetst mijn verbazing als ik door een vriendelijk heuvelachtig gebied rij met schilderachtige weggetjes vol draaien en keren. Ik heb wel de indruk veel onnodige wenkingen te maken, waardoor ik soms halve cirkels maak, maar zo wil mijn  vooraf uitgepeilde sporennetwerk het nu eenmaal. Even uitleggen hoe ik tot mijn routes kom. Om te voorkomen dat ik alleen maar langs vervelende saaie provinciale wegen rij heb ik vooraf aan de hand van een site met het fietsknooppuntennetwerk van Nederland en Belgie een route uitgezet. Je zet ergens een punt en verderop weer een, en moeiteloos verbindt die site beide punten volgens louter fietsknooppuntenwegen, Voordeel is dat je voortdurend op autoluwe, mooie wegen rijdt, nadeel is dat dit bepaald niet een rechte lijn tussen twee punten oplevert. Een weg ergens naar toe duurt altijd veel langer dan Google berekent. Geeft niet, het gaat om de mooi routes, niet om de snelste. Zo kom ik via de Maas en het Maaskanaal dat ik enkele keren per pont en brug over steek via Belgie en Nederland in Maastricht.Een biertje aan voet van de stenen brug smaakt beter dan waar dan ook.

De volgende dag, de vrijdag, wordt de zwaartse, niet alleen vanwege het zeer heuvelachige parcours op de grens van Nederland en Belgie, ook wel de Voerstreek geheten, bekend van de tientallen jaren durende taalstrijd, maar ook vanwege de gierende hitte die ons land vandaag teistert. Op een gegeven moment zie ik een  thermometer die 36 graden aangeeft. Het is opvallend druk met racefietsters, maar zwaar bepakte fietsers zoals ik zie ik er slechts drie, ook nog bij elkaar op een stevige helling. Zonder moeite rij ik ze in de stand eco voorbij. Ik voel hun jaloerse blikken in mijn rug. Daar doe je het nu allemaal voor! De grens met Nederland (ik zit aan de belgische kant) is een messcherpe heuvelrug. Nooit geweten dat de meest zuidelijke grens van Nederland uit een aaneengesloten bergketen bestaat. Op een een gegeven moment moet ik terug naar Nederland en ben ik blij dat mijn motor naast de stand eco ook nog een hoger gelegen standje basic heeft (de namen geven de rijder de indruk dat het mijn zijn zwakheden nogal meevalt.) Maar verder dan basic weiger ik te gaan, ik heb ook nog Auto, Active en Sport tot mijn beschikking. Nou met Sport op je display ben je met alles behalve sport bezig natuurlijk. In Sippenaken aanschouw ik het landschap beneden me. Voordat ik zuid Limburg weer uit ben moet ik nog vele malen omhoog. Ergens halverwege Limburg ben ik uitgewoond. Op elke terras stop ik (er zijn er vele) en drink niet een maar  twee ijkskoude cola's.

Aan het eind probeer ik een camping te vinden op mijn gps. Zoals altijd zoekt de GPS een weg naar dichtst bijzijnde camping via een route die onnodig twee keer zo lang is. Ik wordt over de Maas naar Belgie geleid en ben blij na kilometers nog een pontje te vinden dat mij weer terug naar Nederland brengt. Daar moet ik een paar kilometer terug rijden om uiteindelijk bij een camping te komen die ik ook gewoon via Nederland had kunnen bereiken. Gelukkig ligt er een restaurant dichtbij.

Vandaag is het zeker 10 graden koeler dan gisteren en dat is te merken. In Roermond passeer ik wederom de Maas via een grote verkeersbrug aan de verkeerde kant. Ik moet weer helemaal terug naar Rurmunj om via een onoverzichtelijk knooppunt aan wegen en na veel vragen aan locals de weg aan de andere kant van de brug te vinden. Dan gaat het via Helenaveen en America (niks gezien van Rowwen Heze) door de Peel naar Haps, alwaar Peet mij met open armen ontvangt. Rob ligt in het ziekenhuis met een zojuist aangebracht omleiding in zijn vatenstelsel in het Radboudziekenhuis in Nijmegen. Daar rij ik morgen op aan.