Eindelijk dus toch nog....

Drie weken onafgebroken zon; in een zesde jaar op rij geen druppel regen. Wij hebben geheimzinnige weergoden op op onze schouder zitten. De afgelopen weken zeilde het ene na het andere diepe lage druk gebied met dicht tegen elkaar aan liggende lijnen van gelijke druk over noord Europa. In zuid Europa dobberde daar onveranderlijk telkens een hoge drukgebied tegen aan. Zo ging de kaart van Noord Europa permanent schuil onder witte wolken- en blauwe regenvlekken terwijl de kaart van Spanje steeds volledig zichtbaar was, althans het gedeelte benederen Madrid. En toch... en toch... Er was ondanks al deze meevallers één ding dat me niet lekker zat. Elke dag weer zag ik op de weg hier beneden de fietsertjes heen en weer rijden; het voortbewegen op de racefiets is hier echt een ding. Ik hoorde dit jaar niet bij het peleton vanwege mijn dichtvallende ogen. Na de autorit naar Cadiz (350 km heen, 350 km terug), die helemaal in mijn eentje heb gereden begon de kriebel toe te slaan; zou het met mijn ogen langzamerhand toch de goede kant op gaan? Met pleisters op heb ik het daarom gistermrgen toch maar geprobeerd; een fiets gehuurd. Boven op een berg nog wel zodat ik na een lange afdaling weer omhoog moest. En het is gelukt! Eindelijk reed ik daar weer tussen de zonovergoten bergen, en zonder noemenswaardige gehaper van de oogleden! Ziehier de foto's aan het begin van mijn triomftocht.

De oplettende kijker ziet wel een verdikking op het frame, een batterij! Omdat ik al een half jaar niet op de racefiets had gezeten durfde ik het alleen maar aan op een elektrieke fiets. Wat een feest is dat, zeg! Vanwege de dikke banden ging het af en toe best moeizaam moet ik eerlijk bekennen, en wat lekker is het dan om gewoon op het stuur op een knopje te drukken en een extra zetje te krijgen. Aanvankelijk kon ik het in de 'eco' stand makkelijk af, maar aan het eind moest ik toch een extra peutje geven: 'tour'.  Van de turbostand ben ik echter af gebleven. Zo komt een zeventigjarige dus nog steeds de berg op. Dit zag ik dus onderweg, toen ik zowat op het hoogste punt zat: