Verbaasde blikken dan maar op de koop toe

Terwijl onze verblijfsplek in Cadiz van ons een 10 + krijgt op  de beoordelingssite van Booking.com geldt dat zeker niet voor de portie boquerones ergens langs de wandelboulevard onder een smetteloos blauwe hemel.

De uitbater heeft niet de moeite genomen de ansjovisjes van te voren schoon te maken waardoor deze lekkernij verandert in een bittere hap. We maken er een opmerking over die schouderophalend wordt aangehoord. Normale thee heeft íe ook al niet. Met een chagrijnig gezicht knalt hij een flesje ijskoude theelimonade op tafel. Hier komen we nooit meer terug, zoveel is zeker. Cadiz is een beetje rommelige stad met een overdekte markt waar H. vanwege de penetrante vislucht die ons van de misschien wel 40 viskramen tegemoet komt, weer zo snel mogelijk vandaan wil. Ik wil eerst nog uitgebreid een joekel van een tonijn vast leggen,

daarna duiken we verder de, drukke, gezellige stad in. Van Carnaval is nog niets te merken, we zijn nog net iets te vroeg waarschijnlijk. Tegen een uur of drie aanvaarden we de 350 km lange terugreis die ons wederom langs vele windmolenparken via een enorm gebergte terug naar Gibraltar leidt en van daaruit onderaan de kust op een gigantische snelweg terug naar Torrox, 50 km achter Malaga. Tot mijn  eigen verbazing slaag ik er in zowel de heen- als terugreis helemaal zelf te doen. Artsen kunnen dan wel niets doen aan mijn oogproblemen, een rolletje Leukaplast van 1,50 brengt ook nu weer de oplossing. Dat menigeen hier in Spanje zo nu en dan een verbaasde blik op mijn aangezicht werpt is dan maar zo; ik kan in me in ieder geval redelijk redden zo.