Voor mijn aller-, allertrouwste fans toch een verhaaltje. We waren hier vier jaar geleden al eerder. Al zitten we nu wel in een veel luxer appartement met uitzicht over de volle breedte op de blauwe Mediterrannee (ik weet nooit hoe je dat woord moet schrijven). Zo op zondagochtend ontbijtend in de volle zon zoekt Hannah op haar foon toch voortdurend contact met het vaderland om op de hoogte te blijven van de storm. Een merkwaardig mens toch, eerst duizenden kilometers vliegen om onder de Spaanse zon het verslag op te sporen van het wereldkampioenschap tegen de wind in fietsen op de Oosterscheldekering. Ik blijf voor de vorm daarom stoicijns in de zon zitten bakken. Iemand moet hier toch het costagevoel blijven uitstralen.
Ik loop even eens stukje naar beneden om het strandje over de weg te inspecteren om te ontdekken dat de weg terug naar het witte appartementencomplex Calaceite loeistijl is. Dat wordt weinig lopen hier de komende dagen. We verplaatsen ons heel decadent in een joekel van een SUV. Tezamen met de vliegreis een ecologische voetafdruk van een verschrikkelijke sneeuwman veroorzakend. Dat wordt veel compenseren de komende maanden. Hoe? Dat weten we nog niet.
Zolang je de kliko's maar te voet buiten zet :-)
BeantwoordenVerwijderenDank voor jouw relaas Tjeu. Je bent weer online.
BeantwoordenVerwijderenHad net n heel verhaal klaar, maar het mislukte weer eens. Volgende keer beter. Veel plezier samen. Liefs uit Cuijk