“Wat ooit wankle, wat bezwijke
Gij houdt immer trouw
de wacht
Ja, gij blijft, als in ’t verleden
Ons ’t symbool van moed en kracht”
Deze tekst hoort bij
een bordje met een oranje leeuw dat altijd bij mijn ouders boven de deur hing.
Gemaakt bij gelegenheid van 5 mei 1945. Dat bordje heb ik enkele dagen geleden
boven de kamerdeur gehangen. Die gebeitelde zinnen typeren de sfeer die hier
rust, met de nadruk op rust. Vandaag ben ik dan eindelijk begonnen mijn landje te bewerken, het uitgraven van oude stenen die paadjes vormden
in een voormalig kruidentuintje van een ander. Tesamen met drie andere bewoners
planten en zaaien we daar dit voorjaat spinazie, boontjes, bietjes en al het
andere dat slakken en konijnen voor ons over laten. Dat wordt dus komende week
eerst spitten, compost erover en dan een omheining er om heen. De konijnen zijn
we dan de baas, op een milieuvriendelijke manier om slakken te blokkeren wordt
nagedacht door degenen die daar verstand van hebben (ik niet). Ik ving ooit in
mijn tuintje aan de Veersesingel slakken in schaaltjes met bier. Die beesten
vonden dat zo lekker dat er steeds meer op af kwamen. Zo had ik een hele tuin
vol lallende slakken. Dat moet dus op een efficiëntere manier kunnen.
Terwijl ik aan het werk was in de lauwe voorjaarslucht, het
was vandaag ineens een graad of 10, hoorde ik
boven me in de blauwgrijze lucht vluchten met ganzen voorbij komen. Het
was precies zoals ik het me hier had voorgesteld.
En die rugpijn na afloop nemen we op de koop toe. De
zelfgemaakte appelmoes smaakte er nog lekkerder door.
Nu hoef ik alleen nog maar Godvrezend te worden. Om het uur
doet het kerkklokje van Sint Laurens haar best me daaraan te herinneren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten