Een bekentenis

Het onderscheid tussen denkers en doeners manifesteert zich in de dagelijkse praktijk als het onderscheid tussen klussers en prutsers (maar dan in de omgekeerde volgorde).  Hoewel ik zeker geen groot denker ben, ben ik – zo heb ik afgelopen weken kunnen ervaren – wel een grote prutser.

Het is niet te geloven hoe ik van elk karweitje een reuze veel tijd, energie en zweet vergende kwestie kan maken, met telkens een pover resultaat. Drempels moeten twee keer worden gekocht,  schroeven blijken niet te passen, boutjes blijken te lang of juist te kort, lampen zitten nooit echt mooi strak tegen het plafond en wie presteert het om met een vlak naast een electriciteitsdoosje geplaatste schroef twee dagen lang de hele bovenverdieping lam te leggen. Als ik de stroom aanzette klapte de aardlekschakelaar er telkens onmiddellijk weer uit. Ik had alles nagelopen, alle apparaten en lichten afgekoppeld, stroomdraden aan koppelsteentjes gezet en toch bleef de aardlekschakelaar onwillig. Buurman Cor er bij gehaald. Die zag onmiddellijk dat ik een plaatje in het plafond had geschroefd zonder gebruik te maken van de daarvoor bestemde gaatjes in het afdichtplaatje. “Schroef die  er maar weer uit, dan zul je zien dat de storing is opgeheven”. Ongelovig  schroefde ik de desbetreffende schroef uit het plafond en warempel, alles werkte weer. De manier waarop buurman Cor vervolgens met mij als domme kracht een loodzwaar kastje vliegensvlug met draadloze electrische schroevendraaier waterpas en muurvast aan de muur zette, bevestigde mij nog eens in datgene wat ik al mijn hele leven weet, maar nooit wil toegeven: ik ben een man met twee linkerhanden. “Maar jij kunt weer een boek schrijven” sprak H. ’s avonds de troostende woorden. Maar dan te bedenken dat zelfs die verzachtende omstandigheid twee jaar gelden nog niet kon worden opgevoerd.