Daniel Blake maakt indruk

De poepkleur op de muur heb ik vandaag razendsnel vervangen door muisgrijs. Eigenlijk ben ik op kleurengebied een bangeschijter. Zit er een gedurfd kleurtje op mijn muur, kalk ik het weer snel over. Lafbek!

Maar de verfklus is geflikt, de steiger kan weer naar buiten. De pneumatische hamer gaat onverdroten voort  vandaag. Ik maak met de mannen wier gelaat een vuurrode steenkleur heeft aangenomen, een praatje. Ja, dit is het ware buitenleven. Als na de overvloedige regenval van de laatste dagen eindelijk een zonnetje door piept heb ik hier meteen een lentegevoel. Hoe zal dat over enkele maanden dan wel niet wezen? Ik mis Rotterdam eerlijk gezegd geen moment.

Eergisteravond met H. naar de film geweest in het knusse filmtheater in het Schuttershof. Geluid en beeldkwaliteit kunnen wedijveren met Lantaren Venster, alleen zit hier de bioscoop helemaal vol op een zondagavond. Het werd: ‘ I, Daniel Blake die door de bezoekers van Film by the Sea tot film van het jaar werd verkorzen. Dat las ik pas vandaag in de eerste PZC die ik op de boerderij ontving. Daniel Blake is een inderdaad een soms charmante, soms emotionele kijk in het leven van een alledaagse werkzoekende, die langzaam vermalen raakt in de molens van de bureaucratie. Daar komt hij een vrouw regen met wie hij zijn lot deelt. Na afloop is het stil in de zaal. Iedereen is geraakt.