Als dorpeling kijk je in een grote stad voortdurend om je heen. Voor dat je het weet gaat er een of ander onguur type met je geld of spullen vandoor. Zo voelde ik mij ongeveer na een bezoek aan het International Film Festival Rotterdam midden in de biotoop waar ik 7 jaar lang heb gewoond. Nooit is in al die jaren van mij iets ontvreemd, al dat gezeur van provincialen over de gevaren van de grote stad leekTrumpiaans gezwets. Maar toch kon ik aan het eind van de filmdag (5 films van zeer wisselende kwaliteit) de volgende balans opmaken: verdwenen: 1 leesbril van 900 euro, 1 rugzak van 50 euro, 1 zonnebril van 25 euro, een kadootje voor Jurriaan van 19 euro plus nog wat kleingoed. Allemaal gejat daar? Nee, allemaal door deze Boterletter ergens laten liggen. Een halve dag ben ik langs kassa's, portiers en knooppunten voor verloren voorwerpen gesjokt om mijn spullen die ik overal had laten liggen, was vergeten of had laten vallen, terug te krijgen. Noppes. Allemaal spoorloos verdwenen na momenten van onachtzaamheid. Dus toch waar, al die verhalen over die grote stad? Neen, driewerf neen. Helemaal aan het eind van de avond ging ik nog eens langs de nachtportier van De Doelen. En ja hoor, daar stond mijn rugzakje met alles er nog in, inclusief het kadootje voor Jurriaan. En toen ik in de trein wilde stappen ging de telefoon. Een heel vriendelijke medewerker van het Oude Luxor vertelde me dat mijn bril was terugbezorgd door een bezoeker.
Dus, pronvincialen aller landen: Rotterdam zit vol met behulpzame eerlijke mensen die er moeite voor doen om verloren geaande spullen bij de rechtmatige eigenaar terug te bezorgen. En; provincialen: : ....let voortaan zelf een beetje beter op je spullen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten